ملت منتظر!

نسیبه پیرایش

ایران سرزمین مشکلات حل نشده و بحران‌های روزافزون است. ارومیه آب ندارد. دماوند برف ندارد. جنگل‌ها می‌سوزند، سدها خشک می‌شوند، شهرها دود گرفته‌اند، دولت نمی‌داند با بنزین چه کند؟ صدا و سیما با موی زنان؟
در مجلس هر کاری انجام می‌شود جز قانون گذاری، بانک‌ها زیان‌ده شده‌اند و هر روز رسوایی به بار می‌آورند، مجلس و دولت یا با هم در تقابل‌اند و یا منافع اقلیتی را رهبری و تأمین می‌کنند.
میلیون‌ها موتور و خودرو خلاف می‌کنند و پلیس عملاً از کنترل این بی‌نظمی دست کشیده است. مردم از سیاست‌های اقتصادی و تورم عصبانی‌اند و اگر سر به سرشان بگذاری خشمگین می‌شوند. هر که زورش و پولش بیش، راهش بازتر.
نخبگان کنار گذاشته شده‌اند و کاری از دست‌شان بر ‌نمی‌آید اما هر روز هشدار می‌دهند. مدیرانی سر کارند که اغلب یا از متوسط هوش جامعه پایین‌ترند و یا به دلیل آن که پیگیر منافع اقتصادی و جناحی هستند، نیازهای بقیه‌ مردم را کتمان می‌کنند و همه را رها گذاشته‌اند، لااقل گوش شنوایی هم ندارند. منتقدان در زندانند و متملقان پشت میز ریاست. مسئولان مردم را مقصر می‌دانند و مردم مسئولان را.
جالب آن که از مدیر و مسئول گرفته تا کارشناس و غیرکارشناس حتی مردم عادی و بی‌سواد همه با تمام وجود مشکلات و دلیل آنها و حتی راه حلشان را می‌دانند. می‌دانند مشکل کم آبی در سیاست‌های نادرست کشاورزی و برداشت و مصرف بی‌رویه است اما قدمی در این راه برنمی‌دارند نه مردم و نه مسئولان.
می‌دانند مشکل آلودگی هوا در مازوت سوزی و سیل خودروهای فرسوده و غیر استاندارد روان در کوچه و خیابان‌ها است و البته استفاده نادرست از سوخت، اما مگر می‌توان با شجاعت فقط انگشت بر روی یکی گذاشت و اشتباهات را اصلاح کرد؟
می‌دانند که ریشه بی‌اعتمادی در بی مسئولیتی و باندبازی و جناح بازی است، اما وظیفه دوستی چه می‌شود؟ می‌دانند آزموده را آزمودن خطاست اما باز هم با جماعتی که نباید، وفاق می‌کنند و اوضاع را از آنچه که هست خرابتر.
از نظر مردم، مسئول همه مشکلات و گرفتاری‌ها در ایران، دولت و حکومت هست از این رو نشسته‌اند تا ببینند عمر این دولت کی تمام می‌شود تا دوباره انتخاباتی برگزار شود و باز هم همه در انتخابات شرکت نکنند و به این ترتیب اوج مخالفت خود را با حکومت ابراز کنند.
از طرفی رقابت‌های سیاسی، تبلیغات رسانه‌های معاند و ترس از واکنش مردم، مسئولین را کرخت کرده و کار را به جایی رسانده که مسئولان هم ترجیح می‌دهند هیچ کاری نکنند.
آنها هم منتظرند ببینند که چه پیش می‌آید؟ اصلا همه در این کشور منتظریم تا ببینیم چه می‌شود؟
به جای بلند شدن و کاری کردن همه منتظریم تا معجزه‌ای رخ دهد و یک روز صبح از خواب بیدار شویم و ببینیم که همه آن بحران‌ها به تاریخ پیوسته‌اند. غافل از اینکه هیچ اتفاقی نخواهد افتاد جز این که همه، روز به روز در دود و آلودگی دفن می‌شویم، بی‌آبی در نهایت جانمان را خواهد گرفت و سایه تهدید و جنگ هم روز به روز بر سرمان سنگین‌تر خواهد شد.
در چنین شرایطی اگر بخواهیم از پس این کوه مشکلات بر ‌بیاییم باید رابطه بین مردم و حکومت اصلاح شود. درست است که حکومت باید شروع‌کننده باشد اما مردم هم نقش بزرگی در اصلاح این رابطه دارند.
إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ. این آیه را همه در کتاب‌های درسی‌مان خوانده‌ایم و معنایش را می‌دانیم.