چرا باید تن به تغییر و تحول در رویداد تجسمی فجر داد؟

هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، از روز ۲۱ بهمن با بخش «سرزمین من» در استان‌های مختلف آغاز به کار کرد و زنگ شروع جشنواره در نگارخانه سرو شهر شیراز به صدا درآمد. پس از آن، بخش‌های «گنجینه‌ها»، «درخت زرین»، نمایشگاه عکس «یادداشت‌های یک دوربین» و بخش «جشن‌ها و جشنواره‌ها» این دوره جشنواره آغاز به کار کرد که هر کدام نمود هنری یکی از شاخه‌های چندین گانه هنرهای تجسمی در کشور است.
امیر راد هنرمند نقاش و عرصه هنرهای جدید، رئیس هیئت مدیره انجمن هنرمندان نقاش و دبیر هنری هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر در گفتگو با مهر درباره پررنگ بودن جنبه‌های این دوره جشنواره فجر و کم‌رنگ شدن جنبه رقابتی آن توضیح داد: جشنواره هنرهای تجسمی فجر از ابتدای امر مشکلی داشت و آن مشکل هم این است که گویی به جای بینال‌ها و فعالیت‌های عرصه خصوصی قرار گرفته و این موضوع، تضاد و تقابلی بین هنرمندان، نهادهای هنری و صنفی و جشنواره فجر ایجاد کرده است. از طرف دیگر، جشنواره هنرهای تجسمی فجر از ابتدا تا به امروز نقاط مثبتی را داشته و یکی از آن نقاط این است که چون جشنواره مذکور، یک جشنواره سراسری بوده و هست، ما می‌توانستیم هنرمندان تمامی نقاط کشورمان را در آن ببینیم اما از سوی دیگر سطح آثار همیشه بالا نبوده و در نهایت ما از بین آثار متعدد به آثاری با سطح متوسط به بالا می‌رسیدیم که در برخی مواقع آثار بسیار درخشانی بودند.
وی ادامه داد: از نظر من، جشنواره هنرهای تجسمی فجر با توجه به امکاناتش باید بیش از پیش از هنرمندان و فعالان بخش خصوصی حمایت کند؛ به هر حال حوزه هنرهای تجسمی کمترین وابستگی را به نهادهای دولتی دارد و خودش مستقلاً کار خودش را انجام می‌دهد، بنابراین دولت باید زیرساخت‌ها و پایه‌های مورد نیاز این عرصه را درست کند و ریل‌ها را بگذارد نه اینکه پا جای فعالیت هنرمندان و نهادهای مستقل و خصوصی بگذارد. با توجه به آن‌چه که گفته شد، برگزارکنندگان هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر به این نتیجه رسیدند که جشنواره مذکور را به جشنی برای فعالان عرصه هنرهای تجسمی تبدیل کنند تا بتوانیم فعالان هنرهای تجسمی را در این فضا ببینیم و روی آموزش و شکل دادن نهادهایی که بتوانند خروجی‌هایی در بخش خصوصی داشته باشند، تمرکز کنیم.
راد همچنین توضیح داد: طبیعتاً این کار برای بار اول انجام و باعث می‌شود که هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر تضاد و کنتراستی با دوره‌های قبلی جشنواره مذکور داشته باشد. در نهایت هم ممکن است که برخی از هنرمندان تصور کنند فرصتی که برای دیده شدن داشته‌اند، از آنها گرفته شده است و از عملکرد برگزارکنندگان دوره فعلی جشنواره هنرهای تجسمی فجر ناراضی شوند. آنها حق دارند اما باید بدانند که هر تغییری در کوتاه مدت سبب نارضایتی است چرا که برخی خود را با روش‌هایی پیشین تطبیق داده‌اند و ممکن است در رفتار جدید دچار سردرگمی شوند اما در پشت هر تغییر برنامه‌ای وجود دارد که رو به هدفی دارد و آن هدف ممکن است همین افراد را هم در آینده بیش از پیش منتفع کند برای مثال، اینکه بلافاصله پس از اتمام کار هفدهمین دوره جشنواره تجسمی فجر، کارهای لازم برای برگزاری دوره بعدی این جشنواره آغاز می‌شود و برای نمونه در بخش «سرزمین من» می‌تواند به جای آن‌که در مدت زمانی محدود و کوتاهی اتفاق بیفتد با تفکر و برنامه‌ریزی بیشتر در طول سال رخ بدهد و منبعی برای پیدا کردن جوانان هنرمند شود و در صورت لزوم، آنها را آموزش بدهد. در این صورت دولت می‌تواند زیرساخت‌ها و زیربناها را بسازد و برای آینده ریل‌گذاری کند، بخش خصوصی نیز فعالیت‌های خودش را به صورت حرفه‌ای انجام می‌دهد و در نهایت بینال‌ها و جشنواره هنرهای تجسمی جوانان برجسته‌تر می‌شوند تا کسانی که صرفاً در یک رسانه و مدیوم فعالیت می‌کنند، به درستی دیده شوند.
وی در پاسخ به اینکه جشنواره تجسمی فجر در مورد هنرمندانی که در واقع در جناح‌های مختلف سیاسی و با آن نگاه‌ها فعالیت می‌کنند، چه رویکردی دارد؟ توضیح داد: هیچکدام از برگزارکنندگان هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر به این مسئله فکر نکرده‌اند اما می‌دانیم که تفکر هنرمندانی که در جشنواره هنرهای تجسمی فجر شرکت کرده‌اند، شبیه همدیگر نیست و آنها خیلی با یکدیگر متفاوت هستند. در واقع، اینجا اثر هنری مهم است.