و مردمی که نا محرمند!

نسیبه پیرایش
تا لحظه نوشتن این گزارش که چهار روز از حادثه بندر شهید رجایی می‌گذرد، هنوز هیچ گزارش رسمی از سوی مقامات رسمی در رابطه با علل آن منتشر نشده است. به همین دلیل گمانه‌زنی‌ها و شایعات در رابطه با علل حادثه بیشتر و بیشتر می شوند.
طبق معمول از همان ساعت‌های اول حادثه چپ و راست شروع کردند به استفاده یا بهتر بگویم سوءاستفاده سیاسی. مخالفان دولت پای وزیر و معاون رئیس جمهور را وسط کشیدند. مخالفان مذاکره مستقیم رفتند سراغ اسرائیل و آمریکا. صدا و سیما که اصرار داشت اتفاقی نیفتاده تازه بیست و چهار ساعت بعد یادش افتاد که این فاجعه را به ملت ایران تسلیت بگوید. رسانه‌های آن طرف آب هم معطل ‌نماندند و پای موشک و سوخت موشک را وسط ‌کشیدند و قند در دلشان آب شد.
در نبود مرجعیت رسانه‌ای، مردم بیش از پیش احساس می‌کنند نامحرمند و همین امر نیز به انتشار شایعات مختلفی مانند ۲۰۰ الی ۳۰۰ کشته دامن می‌زند. آن‌هایی که سخن آن طرف آبی‌ها برایشان حجت است همان اول ماجرا روایت ارائه شده را می پذیرند و تمام. آن‌هایی که اما کمی وسواس دارند متحیر و سر درگم میان این همه روایت مانده‌اند چه کنند. درست مثل همیشه. مثل ماجرای قتل‌های زنجیره‌ای، یا انفجار هولناک قطار نیشابور و ناپدید شدن چند روستا و مردمانش، یا ماجرای اسیدپاشی به صورت زنان و دختران این سرزمین که هیچگاه دلیل و عامل آنها مشخص نشدند و از یاد مسوولان رفتند اما مردم هرگز فراموش نمی‌کنند و هنوز هم منتظر پاسخگویی مسوولان مربوطه هستند.
در این باره غلامعلی رجایی شخص رئیس‌جمهور را مورد خطاب قرار داده و می‌گوید: «متأسفانه وقتی حادثه دلخراش و بزرگی رخ می‌دهد همه ژست اپوزیسیون به خود می‌گیرند و در نقش منتقد ظاهر می‌شوند مثلا رئیس جمهور می‌گوید «چرا این همه کانتینر در بندر شهید رجایی معطل شده باشد؟» اما سئوال اصلی از آقای پزشکیان این است که آیا بندر شهید رجایی زیر نظر کشور خارجی اداره می‌شد؟ خیر، دولت و بقیه بخش‌های حاکمیت این مسئولیت را برعهده داشتند.»
این تحلیلگر مسائل سیاسی با اشاره به تناقضات گفتاری مسئولان در نحوه اطلاع‌رسانی از حوادث و سوانح یادآور شد: «وقتی کاری درست انجام نمی‌شود، پیامد‌هایی به دنبال خواهد داشت و وقتی هم سانحه‌ای رخ می‌دهد مجازاتی به علت بد عمل کردن‌ها و ترک فعل‌ها پیش‌بینی نمی‌شود. در قضیه مدیریت بیماری کرونا نیز ترک فعل مشهود بود، اما هیچ بازخواستی هم انجام نشد. الان هم وضع به همین منوال است، چون کسانی برای مسئولیت وزارت یا مدیریت‌های کلان انتخاب می‌شوند که این کاره نیستند. معتقدم قوه قضائیه بدون هیچ ملاحظه سیاسی مدیرانی را که ترک فعل یا تصمیم می‌کنند، محاکمه کند. انفجار بندر شهید رجایی اولین و آخرین حادثه پرهزینه در کشور نبوده است، در ماجرای پلاسکو، متروپل آبادان و … نیز داشتیم مسئولانی را که به جای انجام وظیفه و حرکت در مسیر حل مشکلات با «ترک فعل»‌های‌شان باعث افزایش فشار‌های معیشتی بر مردم شدند و بعد نیز خیلی راحت آزادانه در جامعه می‌چرخیدند، بدون آنکه پاسخگوی سوءمدیریتشان باشند. چنین رویه‌ای ضمن زخمی‌کردن اعتماد عمومی، هزینه حکمرانی را افزایش می‌دهد و برخلاف مسیر عدالت‌ محوری است.»
اما سیدعبدالجواد موسوی به رئیس جمهور پیشنهاد کرد که یک فیلم ببیند. او نوشت: «چه می‌شود کرد؟ سوابق فجایعی از این دست نشان می‌دهد هیچ کاری از دست من و شما برنمی‌آید مگر این که مردی از خویش برون آید و کاری بکند. نمی خواهم به شعر و شعار اکتفا کنم. می‌خواهم یک پیشنهاد قابل اجرا بدهم…
پیشنهادی غیر متعارف به آقای رئیس جمهور. مردی که مشهور است به این که اگر چیزی را بداند و یا بشنود چندان پروایی در بازگویی آن ندارد. می خواهم به آقای پزشکیان پیشنهاد کنم قبل از این که پیگیر این پرونده شود یک سریال ببیند. یک مینی سریال شش قسمتی که وقت چندانی از ایشان نمی گیرد. سریالی با نام «روز صفر». با بازی رابرت دونیرو. مختصر و مفید داستان سریال این که: ایالات متحده هدف یک حمله سایبری هولناک قرار می‌گیرد. رئیس‌جمهور سابق کشور ماموریت پیدا می‌کند کمیته‌ای تشکیل دهد و ته و توی ماجرا را در بیاورد. حوادث متعددی پیش می آید و در نهایت رئیس جمهور سابق متوجه می شود که بخش مهمی از اهالی قدرت و جناح های سیاسی در این حادثه دست دارند.
به مصلحت همگان است که رئیس جمهور سابق گزارشی خنثی و بی رنگ و بویی را ارائه کند و همه چیز به خیر و خوشی تمام شود. در روز موعود اما رئیس جمهور سابق چیزی را می گوید که نباید بگوید. او حقیقت را فاش می کند و به مصالح سیاسی و جناحی وقعینمی نهد.
در پایان هم چیزی شبیه به این مضمون می گوید: «من چیزی را می گویم که به نفع آمریکاست. به نفع آینده آمریکا».
آقای پزشکیان! شما را به همان صاحب نهج البلاغه سوگند می‌دهم یک بار برای همیشه به این بازی های سیاسی و جناحی ضدمردمی پایان دهید. یک بار برای همیشه کمیته ای از افراد مورد اعتمادتان تشکیل دهید و نتیجه را هرچه بود به گوش مردم برسانید. نه برای حفظ وضع موجود. نه برای این که مردم از شما خوششان بیاید یا بدشان بیاید. فقط برای ایران. برای آینده ایران.»