هوش یا تلاش

سعیده پیرایش
هیچ چیز در مدرسه نبود که بتواند او را به خود جذب کند. حتی بازی کردن با بچه های همسن. این که مجبور بود صبح ها خیلی زود از خواب بیدار شود و ساعت های زیادی را در مدرسه بماند او را ناراحت می کرد.
البته خیلی باهوش بود و هر درسی را به سرعت یاد می گرفت و معمولا نیازی به مرور نداشت چون به همان اندازه که باهوش بود حافظه ی قوی ای هم داشت. به خاطر همین اغلب در افکار و تخیلات خودش غرق می شد. همین باعث می شد که اصلا از فضای داخل کلاس بیخبر بماند.
نمراتش معمولا متوسط به بالا بودند. خودش می دانست که اگر بتواند خود را در کلاس متمرکز نگه دارد حتما نمراتش بالاتر هم خواهد رفت. همکلاسیش به وضوح هوش و استعداد کمتری از خود نشان می داد. ولی به همان اندازه هم تلاش و پشتکار بیشتری داشت. همیشه نمراتش بالاتر بود. و این باعث ایجاد حس حسادت در او می شد.
بعضی وقت ها که تصمیم می گرفت که بیشتر تلاش کند می توانست خود را به دوستش برساند ولی این اخلاق را نداشت که همیشه به همین اندازه تلاش کند.
به هر حال با همان هوش و استعداد توانست در یک رشته ی خوب تحصیلات دانشگاهی خود را به پایان برساند.
ولی بعد از سالها وقتی از دوست دوران کودکی خود خبر گرفت دید او به مدارج بالاتر راه یافته است. هنوز هم نمی توانست این حسادت را در خود خاموش کند ولی هر چه فکر می کرد می دید که خود او باعث عقب افتادنش شده است. هوش و استعداد سرشار او در واقع مثل یک سرعت گیر برای او عمل کرده است. این که نیاز داشته باشی که تلاش کنی فاکتور خیلی مهمی در تمام امور است.