ناکارآمدی و خیال راحت!

محمدباقر قالیباف رئیس مجلس هم اخیرا گفته: «هرچقدر مرغ و گوشت گران شود، باز هم مردم پرچم سیاه عزاداری محرم را می‌زنند.»
کاری به پرچم سیاه عزاداری اباعبداله(ع) که جان‌هامان به فدایش نداریم که بحثی است جدا و در این مقال نمی‌گنجد اما این نقل‌قول‌ها و اذعان به وجود مشکلات بزرگ اقتصادی در مردم از زبان موافق‌ترین، نزدیکترین و همراه‌ترین افراد با سیاست‌های دولت رئیسی نشان از شرایط اسفباری می‌دهد که بر مردم تحمیل می شود.
دولت سیزدهم که با ریاست رئیسی در ۲ سال گذشته مسئولیت اداره کشور را بر عهده گرفته، به طور کاملا واضحی از تیم بی‌تجربه‌ای تشکیل شده که وزیران و مدیرانش عموما از یک دانشگاه خاص هستند. نگاهی اجمالی به عملکرد دولت در این ۲ سال نشان می دهد که به دلیل ناتوانی توقع عملکرد مثبت و تاثیرگذاری از آن‌ها بی‌جا است. در سالی که سال مهار تورم و رشد تولید است، گرانی بیداد می‌کند و دولت عملا هیچ کارایی از خود نشان نمی‌دهد به طوری‌که حتی نمی‌توانند نان را گران نکنند.
در این شرایط ناکارآمدی هم امید و هم اعتماد مردم کمتر شده است و بی‌اعتمادی عمومی کل ساختار کشور را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد؛ از این بدتر که با اصرار به انقلابی بودن، بر سر موضوع‌هایی وقت می‌گذارند که برای مردم ارزشی ندارد.
شهاب‌الدین بی‌مقدار نماینده اصلاح‌طلب دوره دهم مجلس می‌گوید: «اینکه اقتصاد شرایط نرمال داشته باشد و مسانل معیشتی مردم کم باشد، شاخص اول و اصلی کارآمدی است. دولت سیزدهم به قدری با مدیریت اقتصادی بیگانه است که با ابر بحران مواجهیم. در شرایطی که تحریم دست ما را برای ورود به بازار جهانی اقتصاد بسته است، از استفاده از پتانسیل‌های داخل هم محروم هستیم. یعنی وضعیت به قدری مایوس‌کننده است که سرمایه‌گذار داخلی رغبتی برای سرمایه‌گذاری در داخل ندارد و کم‌کم شاهد مهاجرت فعالین اقتصادی به کشور‌های دیگر خواهیم بود.
مدیریت غلط اقتصادی به قدری با مدیریت صحیح فاصله دارد که بحران‌های حاضر، ماندگار به نظر می‌رسند. مثلا کسری بودجه که بالطبع دلیلی جز سوءمدیریت ندارد، از ادوار قبل هم بوده است. اما اینکه به یک باره رسما اعلام شود که کسری بودجه ۲۰۰ درصد رشد داشته، به معنای واقعی کلمه نشانگر بحران است و به همان میزان آرامش کل جامعه را به خطر می‌اندازد.
در چنین شرایطی کمترین انتظار از سیستم تصمیم‌گیری «تلاش مضاعف» برای رفع مشکل است اما به دلیل کم‌تجربگی مهره‌های دولت سیزدهم، در این راستا کاری انجام نمی‌شود و بدتر اینکه بانک مرکزی هم رویکردی انقباضی دارد و موجب رکود بازار تولید شده است.»
غلامعلی رجایی فعال سیاسی اصلاح‌طلب هم ‌معتقد است: «رئیسی رقیب ندارد و خیالش از انتخابات ۱۴۰۴ هم راحت است، بنا بر این آ‌ن‌ طور که باید تلاش نمی‌کند. دولت در شرایطی خیالش راحت است که اگر افکار عمومی تصمیم‌گیر بود، رئیسی نباید تا پایان دوره هم باقی می‌ماند.
دولت برآمده از انتخابات کم‌رای در حالی ناکارآمدی‌ای واضح دارد که سال ۱۴۰۰ علی لاریجانی با ۱۲ سال سابقه ریاست مجلس و اسحاق جهانگیری با کارنامه‌ای پربار رد صلاحیت شدند تا نماینده یک گروه خاص مانند دونده‌ای که فقط خودش روی خط سرعت می‌دود در انتخاباتی بدون رقیب برنده شده و مامور به تشکیل دولت شود! طبیعی است که نمی‌توان از چنین دولتی توقع رفع مشکلات کارآمدی داشت. امروز مردم تنگنای اقتصادی را با تمام وجود حس می‌کنند.
در چینن حالتی دولت باید همه تلاش‌شان را به کار بگیرند تا با استفاده از پتانسیل‌های موجود بتوان شرایط مطلوبی را فراهم کرد اما وقتی رئیسی رقیب ندارد و خیالش از انتخابات ۱۴۰۴ هم راحت است، آ‌ن‌طور که باید تلاش نمی‌کند.»
حال به نظر می‌رسد با دولتی ناکارآمد که هیچ برنامه‌ای برای گره‌گشایی ندارند و مجلسی ناکارآمدتر که توان به چالش کشیدن دولت و پاسخگو کردنش را در برابر مردم ندارد، باید دو سال دیگر را هم با این وضع ادامه دهیم.
اما سوال این است که چرا باید دولت رییسی ادامه پیدا کند و حتی در انتخاباتی بدون رقیب باشد و تکرار شود؟