می خواهم زنده بمانم!

روزنامه امین
سرمقاله
وحید خدادادی/ روزنامه امین

دردها و آلام دیار نفت خیز خوزستان را انگار پایانی نیست، فرکانس فریاد «می خواهم زنده بمانم» این روزها بالا و بالاتر می رود.
ریزگردها، آب آشامیدنی گل آلود و هزارویک مشکل دیگر کم بود که حالا باید همان آب غیر بهداشتی را هم به زور مشت های گره کرده به دست آورند.
غیزانیه با ۶۰۰ حلقه چاه نفت، آب و آسایش ندارد، مردمانی که سهم شان از ثروت هنگفت زیرپای شان تقریبا مساوی با هیچ است!
نهایتا صبرشان لبریز شد و اوایل خرداد بود که در اعتراض به مشکل بی‌آبی، جاده مهم اهواز – امیدیه، را بستند و رفت و آمد در این جاده ترانزیتی را متوقف کردند. اعتراضی که یک مطالبه قانونی بود، نهایتا با برخورد قهری نیروی انتظامی مواجه شد که مجروح شدن عده‌ای و بازداشت شماری دیگر را در پی داشت. بزرگترین بخش شهراهواز در خوزستان با حدود ۲۵ هزار نفر جمعیت علی رغم نزدیکی به مرکز استان از محروم‌ترین مناطق خوزستان است. بعد از سال های متمادی که از بحران آب می گذرد و پس از درخواست‌های فراوان، شرکت نفت تنها متعهد گردیده که روزانه چند تانکر آب برای مردم بفرستد!
دیاری که روی منابع سرشار نفت و گاز قرار دارد؛ خود از داشتن گاز محروم است و به همه این‌ها البته باید مشکلات ناشی از سوزاندن زباله، نداشتن جاده مناسب، عدم آنتن دهی تلفن همراه، نبود اینترنت و… را اضافه کنید.
البته که مورد کم آبی و حتی بی آبی به غیزانیه ختم نمی شود و بشیرآباد تربت جام هم به ادعای دهیار منطقه به جمع مناطق بی آب پیوسته است. فاصله اولین قنات با روستا حدود یک و نیم کیلومتر است و آبرسانی به آن تق و لق با تانکر صورت می گیرد.
داستان زمانی جالب می شود که بدانیم آبفای منطقه به ازای هر تانکر آب، مطالبه یک میلیون ریال کرده است و تهدید کرده که در صورت عدم پرداخت، ادامه آبرسانی با تانکر را متوقف خواهند کرد!
چندین و چند روستای دیگر هم با همین مشکل دست و پنجه نرم می کنند و ابتدایی ترین حق انسانی شان که حق حیات است، به جهت نبود آب با خطرات جدی روبروست.
ریزگرد، خشکی تالاب ها، از بین رفتن کشاورزی و خیلی از چیزهای دیگری که امکان حیات انسان را در یک منطقه جغرافیایی تهدید می کند، همگی اموراتی علی السویه و عادی در این منطقه جلوه می نماید.
اهالی هم انتظاری برای رفع مشکلاتی از این دست ندارند، آنجا کسی از پهنای باند اینترنت یا پارازیت ماهواره و خط دهی موبایل گلایه ای ندارد، کسی آن جا از این که میزان برخورداری از فضای سبز برای هر شهروند چقدر است، سوالی نمی کند؟ در این دیار کسی از بابت نبود سرانه محیط آموزشی، فرهنگی، تفریحی گلایه ای ندارد؟
اصلا مفاهیم این چنینی معنایی بی مفهوم است، اما داستان آب متفاوت است، حیات شان بسته به بود و نبود آن است.
توزیع عادلانه امکانات پیشکش مدیران، اما این که نمایندگان و مسئولان این استان با وجود آن که بارها از نزدیک شاهد بدبختی مردمان این منطقه بوده اند و باز بی خیالی پیشه کرده اند، انصافا دل شیر می خواهد.
و به قول نماینده سمنان آقای استاندار، شما اینجا چه کاره‌اید؟ چرا گوش دولت و مجلس را نمی‌پیچانید؟ اینجا می شود با تقدیم یک لیوان آب سرد آخرت خود را آباد کرد! اینجا شعار
می خواهم زنده بمانم بیش از هر جای دیگری نمود و بروز دارد! اینجا کمی آب برای دست به سر کردن مردم کافی است، این شما و این وجدان آقایان مسئول!