مواضع مولوی عبدالحمید و سکوت مراجع شیعه!

شاید ماجرای ۸ مهر ۱۴۰۱ هیچگاه از حافظه مردم زاهدان پاک نشود. روزی که حدود ۹۰ نمازگزار پس از خطبه‌های عبدالحمید در زاهدان کشته شدند. این رویداد که به‌دنبال اعتراض به تجاوز فرمانده پلیس چابهار به دختری نوجوان رخ داد، از سوی عبدالحمید جمعه خونین نام گرفت. او حکومت را مسئول کشته شدن افراد در این رویداد دانست و خواستار برگزاری همه‌پرسی با حضور ناظران بین‌المللی شد. اما خطبه و انتقادهای او تا به امروز همچنان ادامه دارد او از اعتراف اجباری، آزادی بیان و اعدام در ایران نیز انتقاد کرده و خواستار آزادی زندانیان سیاسی شده است.
وی در خطبه‌های این هفته نماز جمعه هم ضمن انتقاد به جو امنیتی ایجاد شده در زاهدان گفته «باید جوانان را دریابید؛ زنان را دریابید. ما در عصر ارتباطات زندگی می‌کنیم. قبلا می‌گفتند دنیا دهکده است، اما الان یک خانه شده و یک اتفاقی بیفتد، اخبار به همه جا می‌رسد. الان عصر پیشرفت است و زن، زن امروز است و جوان، جوان امروز است. باید از انتظارات جوانان اطلاع داشته باشید. قوانین امروز باید مورد تجدید نظر قرار بگیرد. بسیار جای تاسف است که ۴۴ سال پیش قانون اساسی ایجاد شده و به‌روز نشده باید این قانون که از ۴۴ سال پیش وجود دارد تغییر کند، شرایط فرق کرده باید قانون اساسی را تغییر داد.»
اما این مواضع عبدالحمید باعث موضع‌گیری در برابر او هم شده است. شاید توفنده‌ترین انتقادها مربوط به جواد لاریجانی باشد که در گفت و گو با فارس بیان داشت: «مسجد مکی کاملاً مصداق مسجد ضرار است یعنی مسجد نیست و آنجا دقیقاً محل توطئه است. برای پیامبر اسلام هم تخریب مسجد ضرار خیلی سخت بود اما مسجد توسط عده‌‍ای درست شده بود برای اشاعه افکار انحرافی و پیامبر دستور داد تا آن مسجد را خراب کنند. مسجد مکی امروز به مسجد ضرار تبدیل شده است. کار جبهه انقلاب در این باره کاملاً روشن است و باید در این زمینه محکم ایستادگی کند.»
البته پیشتر حجت الاسلام والمسلمین منتظری دادستان کل کشور، هم در رابطه با مولوی عبدالحمید گفته بود: «اون آقایی که در سیستان و بلوچستان نشسته و خودشان برای زن هیچ حرمتی قائل نیست، امروز سنگ حمایت از زن را به سینه می‌زند.»
روزنامه دولت هم در گزارشی ضمن انتقاد شدید از «مواضع شاذ» مولوی عبدالحمید، نوشت: «سمت و سوی سیاسی امام جماعت مسجد مکی زاهدان و ریشه‌های فکری- مذهبی او چیست و چرا تا این حد مورد توجه و حمایت رسانه‌های معاند قرار گرفته است، پرسش‌هایی است که برای رسیدن به پاسخ راه سختی پیش‌رو ندارد… در سال‌های اخیر رابطه نزدیکی میان مولوی عبدالحمید با خاندان آل سعود وجود داشته است؛ رابطه‌ای که اگر مشابهش میان یکی از علمای شیعه عربستان با جمهوری اسلامی ایران برقرار می‌شد نه تنها از سوی آل سعود تحمل نمی‌شد که به جاسوسی برای ایران متهم و به برخوردی همچون آنچه بر شیخ شهید نمر رفت منجر می‌شد.
مواضع شاذ عبدالحمید در این مدت جز دامن زدن به تفرقه مذهبی و تبدیل شدن به سوژه مطلوب برای تحریک اغتشاش و ناامنی در زاهدان و البته تأمین خوراک خبری مطلوب رسانه‌های معاند حاصل دیگری نداشته است. تا آنجا که باید گفت بازگشتن منبر خطابه مسجد مکی به عنوان تریبون نافذ زاهدان به مسیر اجتناب از التهاب‌آفرینی و دوقطبی‌سازی به هر ترتیب بهترین اتفاقی است که می‌تواند زمینه‌ساز روزهای بهتر برای مردم شریف استان و مانع از متضرر شدن بیشتر آنها باشد.»
در نهایت باید گفت افکار عمومی درباره این سخنان و موضع‌گیری‌ها خود بهتر قضاوت می کند. اما سوال این است که چرا در حوادث اخیر کشور علمای شیعه و مراجع تقلید پر نفوذ و اثرگذار، اعلام موضع نکردند و همه ساکت بودند؟ در رابطه با اعتراضات خشونت آمیز، کشته‌ها، اعدام ها و … به ویژه آن که همه این حوادث دست به دست هم داده‌اند و امروز کشور به لحاظ بین المللی تحت شدیدترین فشارها قرار گرفته است؟ شاید یک حرف این عزیزان با توجه به جایگاه ممتازی که بین مردم و مسئولان دارند جو ملتهب ایران را آرام‌تر می‌کرد و امروز کشور در برابر هجمه‌های بیگانگان قرار نمی‌گرفت. البته شاید برای سکوت‌شان دلیل یا توجیهی داشته باشند. شاید مراجع فکر می‌کنند، نظرشان بی‌اثر است و به همین دلیل سکوت کرده‌اند.

نویسنده: نسیبه پیرایش