منظورتان از مردم چه کسانی هستند؟

روزنامه امین
سرمقاله
وحید خدادادی/روزنامه نگار

بالاخره بعد از قریب به ۸ سال نهایتا رییس جمهور به کم کاری و ضعف مدیریت در حوزه مسکن اعتراف کرد. اما این اعتراف و قبول بی برنامگی کمی دیر اتفاق افتاده و چند ماهی از عمر دولت دوازدهم باقی مانده و با توجه به زمان بر بودن سیاست گزاری در حوزه مسکن، تلاش برای اجرای سیاست های دراز مدت محکوم به شکست است.
وزیر مسکن دولت اول حسن روحانی که از اعضای بنام جریان کارگزاران است و
سیاست های ناکجابادی این جریان را دنبال می کرد، صرفا از آن روی که پروژه مسکن مهر به نام احمدی نژاد مهر خورده، سر سوزنی به آن سیاست اعتنا نکرد و اگر بر فرض ممکن اشکالاتی هم بود، بهتر بود به جای تعطیلی نواقص آن را بر طرف می کرد.
به هرحال مسکن مهر با بی مهری روبرو گردید و شاید یکی از دلایل رکود اقتصادی در دولت اول حسن روحانی را باید در درون همین سیاست جست از آن روی که گرمی بازار مسکن و ساخت و ساز می توانست تحرکی در بازار کار و در میان قشر عظیم کارگران ساختمانی ایجاد نماید. این بزرگوار هنوز که هنوز است ارزنی به سیاست ساخت مسکن برای طبقات ضعیف ارزش قایل نیست و همچنان از لنز دوربین نگاه تک بعدیاش جامعه ایران، همان طبقه سوپر میلیاردری است که در ویلاهای لواسان روزگار میگذرانند.
درست چند روز بعد از صحبتهای رییس جمهور و آن اعتراف دیرهنگام، وزیر بعدی مسکن، راه و شهرسازی با اظهاراتی نشان داد که این عزیز نیز از مدیرانی است که یا در جریان اوضاع مسکن و اتفاقات اخیر نیست یا طبع طنز گوییاش گل کرده است.
جناب وزیر مدعی است که بازار پر التهاب و به زعم جنابشان حباب دار مسکن را کنترل کرده و مردم از وضعیت فعلی اظهار رضایت دارند؟ گویا اختلاف اسلامی وزیر مسکن، در نوع تعاریفی است که از واژه ها هست. لذا با این پیش زمینه بایستی پرسید منظور جناب وزیر از مردم چه کسانی هستند؟ یا نگاه ایشان به واژه مردم با آن چه در تصور عموم است، فرق دارد، یا اطلاعاتی که از وضعیت مسکن و خواسته افکار عمومی دارند، واژگونه است.
نمی شود که جامعه با انبوهی از مشکلات دست و پنجه نرم کند و پدیدههای نامیمونی چون کانکس نشینی، پشت بام نشینی و غیره و ذالک در کنار قیمتهای نجومی مسکن رایج باشد و وزیر از رضایت مردم سخن بگوید. احتمالا ملاک این نوع سخن فرسایی آقای وزیر باستی هیلز نشینان است و اطلاع دقیقی از حجم اجاره نشینان نیست. وقتی در جامعه ای پدیده ای به نام ودیعه مستاجران وجود دارد، این نوع صحبت کردن جز نمک پاشیدن به زخم مردم نیست؟ وقتی در جامعه ای سخن از اجاره یک واحد مسکونی به دو خانوار پیش می آید، وقتی در همان جامعه صحبت بر سر ساخت واحدهای ۲۵ متری است، این گونه سخن گفتن جز به تشدید فشارهای عصبی نمی انجامد.
این مشکل در ادبیات سایر مسئولان هم به وفور یافت می شود و وقتی سخن از شرایط موجود میکنند، به نحوی سخن می گویند که چشمان مان از حدقه در می آید.
ولی احتمالا حدس اول درست باشد و آقای وزیر قصد مزاح داشته اند تا در این اوضاع کساد روحی کمی دلمان باز شود و فضای روحی و روانی تلطیف شود. راستی آقای وزیر نگفتند که آپارتمان در پایتخت متری چند است؟ یک کارگر ساده با چند دهه ذخیره مالی می تواند یک آلونک برای خود بخرد؟ حتما یادش رفته، ایرادی ندارد.