مسئله‌ی مهاجران افغان

اما این حساسیت تا جایی پیش رفته که به یکی از موضوعات پرجاذبه تبلیغات انتخاباتی برای بعضی از داوطلبان ریاست جمهوری هم تبدیل شد. در آن ایام مسعود پزشکیان هم در پاسخ به پرسش کاربری درباره حضور اتباع بیگانه در ایران گفت: «دولت من ان‌شاءالله سه اقدام همزمان را در رابطه با مهاجرین افغانستانی پیش می برد.
١- انسداد کامل مرزها و جلوگیری از مهاجرت بیشتر که مسوولیت محوری با وزارت کشور خواهد بود.
٢- ساماندهی مهاجرین موجود. نباید انکار کرد که تعداد زیادی از برادران افغان نقش موثری در اقتصاد ایران دارند یا در جنگ تحمیلی و … فداکاری کرده اند ولی حضور آنها در ایران باید ساماندهی شده و با انضباط باشد. (وظیفه وزارت کشور و وزارت اطلاعات)
٣- مذاکره با کشورهای اروپایی برای پذیرش بخشی از مهاجرین (و یا حداقل تقبل هزینه‌های حضور آنها در ایران). غرب باید مسئولیت آنچه در افغانستان انجام داده و منجر به مهاجرت میلیون‌ها افغانستانی شده است را بپذیرد. دلیلی ندارد که مردم ایران هزینه سیاست‌های غلط دیگران را بپردازند.»
روزنامه جمهوری پیشتر در این باره نوشته بود: «اگر رئیس ‌جمهور آینده واقعاً بتواند مشکل بزرگ حضور بی‌ضابطه اتباع افغانستانی در کشورمان را حل کند باید به او آفرین گفت. متأسفانه این موضوع در اختیار افراد و مراکزی قرار دارد که دولت‌ها تا کنون نتوانسته‌اند به آن ورود کنند و مشکلات ناشی از آن را بر طرف نمایند. برای درک بهتر میزان خطر، باید به مواردی از واقعیت‌های ملموس در جامعه توجه شود، واقعیت‌هائی که نشان می‌دهند نفوذ اتباع اکنون اقتصاد، فرهنگ، سیاست و اجتماعات را فراگرفته است.»
اما موضوع مهم دیگری که در رابطه با مهاجران افغان نگران‌کننده است موج مهاجرستیزی و خشونتی است که علیه آنها در جامعه به راه افتاده و دارد فراگیر می‌شود.
سید عبدالجواد موسوی نوشت: «دیروز پریروز داشتم از خیابان تخت طاووس می گذشتم. پسری خوش قد و بالا دست در دست خانمی جوان جلوتر از من حرکت می کردند. ناگهان جوان پرید به یک جوان افغانی یا به قول امروزی ها افغانستانی که: «چشم هات رو در می آرم، بیخود می کنی نگاه می‌کنی». جوان افغانی متحیر بود که مگر چه شده؟ با این حال به اندازه خودش قلدر بود و آماده نزاع. طبق عادت مالوف پریدم وسط دعوایی که عنقریب سر می گرفت و ماجرا ختم به خیر شد. اما تا چند دقیقه ای زمزمه های اطرافیان را می شنیدم که: فلان فلان شده ها خیلی پررو شده اند و … مابقی بد و بیراه ها.
این سرزمین از بالا تا پایین سالیان سال است که میزبان همسایه جنگ‌زده اش بوده. ریشه‌های مشترک زبانی و آیینی به کنار، در آمیختن خون ما با یکدیگر به کنار، حق همسایگی و این حرف ها هم به کنار، اصلا هر چیزی که ما را به هم پیوند می‌دهد به کنار اما بالاخره یکی باید این را بفهمد که ما و این هایی که مهاجر می نامیم هیچ رقمه نمی‌توانیم نسبت به هم بی تفاوت باشیم. حتی اگر بخواهیم.
. با عراقی که هشت سال جنگیدیم نتوانستیم مرز و دیوار به معنای معمولش داشته باشیم چه رسد به این هایی که مرز بین ما و آن ها بیشتر به تشریفات شبیه است و جهت خالی نبودن عریضه. تعارف را کنار بگذاریم: علیرغم این همه سال رفت و آمد و همسایگی تکلیف ما با خواهران و برادران افغانستانی اصلا روشن نیست. یا به آن هایی که سال‌ها در این سرزمین زیسته اند و گاه با یک ایرانی ازدواج کرده‌اند و صاحب فرزند هم هستند شناسنامه نمی دهیم و آن ها را از حق تحصیل و داشتن کارت بانکی محروم می کنیم و یا به تازه رسیده‌ای حق و حقوقی می دهیم که موجب حیرت دیگران می‌شود. از تناقض‌هایمان در سیاست چیزی نمی گویم که طالبان و مجاهدان و شیعیان و اهل سنت و جبهه مقاومت را هم گیج کرده است. بر این ها بیفزایید شایعات عجیب و غریبی که این روزها درباره حضور پُر شمار افغانستانی‌ها در بعضی نقاط می بینیم و یا درباره زاد و ولد چند برابری شان می شنویم. اگر زعمای قوم، هم چنان خودشان را به کوچه علی چپ بزنند و حاضر نشوند به مردم توضیح بدهند که اساسا چه اتفاقی در حال رخ دادن است به زودی شاهد فجایعی خواهند بود که مسلمان نشنود کافر مبیناد!»
مردم ایران با مردم افغانستان مشکلی ندارند و بیش از نیم قرن است که از آنها به گرمی پذیرائی کرده‌اند، ولی پدیده حضور بی‌ضابطه اتباع افغانستانی به‌ویژه عناصر وابسته به طالبان، یک خطر بزرگ است که در چارچوب نقشه راه این گروه برای رسیدن به اهداف ویژه‌ای که برعهده دارد دنبال می‌شود. این خطر، آینده ایران را تهدید می‌کند و بی‌تفاوتی نسبت به آن جایز نیست.