ما با این مرد پدر کشتگی داریم!

روزنامه امین
سرمقاله
وحید خدادادی/روزنامه نگار

حتی فکر این که دیگر کنار ما نیست هم عذاب آور و سخت است. سال پیش در همین روزها و در آن بامداد جمعه نحس خبری روی خروجی رسانه های خبری قرار گرفت که هنوز و بعد از یک سال باز دوست نداریم تا باورش کنیم. با تایید منابع خبری و موثق داخلی و البته بیانیه سپاه پاسداران شاهد تصدیق یکی از بدترین اخبار ممکن در طول دوران حیات خود بودیم. دیگر حاج قاسم را نداشتیم!
به همین سرعت و سادگی، او دیگر نبود، نبود ما هنوز در طول این یک سال حتی نخواسته ایم که به نبودنش فکر کنیم. این فرمانده ساده و بی آلایش شاید از آن دست مردانی باشد که مادر روزگار سخت بتواند آبستنش شود.
چیدن کلمات برای توصیفش برای ما که ابزار کارمان قلم است و عمری به نوشتن سپری کرده ایم، باز سخت و البته با بغضی فروخورده همراه است.
برای توصیف مردی که او را نه به نظامی گریش، نه عناوین و القابش و نه درجه نظامی گریش که با همان لباس ساده خدمت صادقانه بیاد داریم، عجیب دستمان خالی است.چهره ای که نه مردمان قدر شناس این سرزمین که حتی شهروندان کشورهای منطقه از جمله عراق، سوریه هم مدیون او هستند.
آن چه در سالگرد او و به نقل از منابع غیر موثق در مورد اطلاع رهبران سیاسی عراق از چند و چون ترور ناجوانمردانه اش منتشر گردید، حاوی حقایقی تلخ بود که اقلا ما به درستی بخش قابل توجهی از آن ایمان داریم. این ترور در خاک کشور همسایه رخ داده و به هرحال ملاحظات سیاسی زمانه نگذاشت که مطالبه در خوری در این باب از طرف عراقی صورت گیرد اما سخت بتوان باور کرد که دولت عراق اطلاعی از این موضوع نداشته است!
اما هر چه که باشد، این بخش از جغرافیا بقای خود را اقلا در یک برهه تاریخی خاص و حساس مدیون شجاعت و از خود گذشتگی مالک اشتر دوران است. قدرت سیاسی به عامل شهادتش هم وفایی نکرد و بایستی همین روزها با سرافکندگی خاک سفید را ترک کند و همچون سابق دنبال الواطی و کثافت کاری های اقتصادی و جنسی اش باشد.
اما همه ما خوب می دانیم که نه هدف قراردادن عین الاسد و نه حتی دفع شر سنتکام از منطقه هم باز کفاف این خون شریف را نخواهد داد. هر چه که باشد، پای خون در میان است، هر اتفاقی که بیافتد، ده ها دولت جدید هم که در این خطه شرارت و استعمار روی کار بیاید، ما با این مردک دمدمی مزاج عیاش و وزیر خارجه خپل اش که دست کمی از گروهبان گارسیا ندارد، پدر کشتگی داریم.
قدر مسلم خون او شریف تر از آن است که با معدوم شدن این تندیس رذالت و پستی بی حساب شویم. زندگی جریان دارد، روزگار میگذرد، ملاحظات و مصلحت های سیاسی هم در جای خودش محترم و قابل درک است. اما این نفرت همیشگی از قبل این ترور کثیف در ذهن همه ایرانی ها ماندگار خواهد بود. اما به تعبیر شریعتی در حسین وارث آدم، بگذار این سال های حرام بگذرد!
کاش حرمت قلم اجازه می داد تا باکلماتی در خورد ترامپ با او سخن بگوییم، اما بماند که نه با گفتن دل آرام گیرد و نه حرمت قلم اجازه دهد. پاسخ در خور به این مردک بماند به وقتش اما این روزها عجیب جایت خالی است، کاش هیچ گاه آن جمعه نحس در کار نبود، دیدار به قیامت حاج قاسم عزیز.