سرمایه‌گذاری که دودِ قلیان شد

اگر سری به فضای این پارک زده باشید، در میان رقص فواره‌ها دودِ قلیان کامِ هر خانواده‌ای که محق استفاده از این فضای مفرح شهری است را تلخ می‌کند.
روزهای گذشته بود که شهرداری تبریز خبر از بهره‌برداری آب‌نمای موزیکال پارک ولی‌عصر با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی داد.
افتتاحی که بی‌حاشیه نبود و برخی از رسانه‌ها مدعی افتتاح دوباره و سه‌باره این‌ پارک با گریزی به بودجه صرف شده بر آن داشتند.
البته اگر از این حواشی عبور کنیم، توجه به ایجاد فضاهای مفرح برای شهروندان در کنار تعریف درآمدهای پایدار دو مقوله مغفول در همه ادوار مدیریت‌های شهری بوده که باید مغتنم و مبارک شمرده شود.
اما در این میان حاشیه‌ای پررنگ‌تر از متن خودنمائی می‌کند؛ اگر سری به فضای این پارک زده باشید، در میان رقص فواره‌ها دودِ قلیان کامِ هر خانواده‌ای که محق استفاده از این فضای مفرح شهری است را تلخ می‌کند؛ قلیانی که در کمال وقاحت در این پارک آن هم به قیمت‌های فضایی عرضه می‌شود نشان‌گر سوق یافتن این فضا به جایی به‌مثابه حیات خلوت اقشار متمول با ذائقه‌ای ناسازگار با شهروندان عادی که آن پارک را بیشتر شبیه کافه‌های خارج از شهر می‌کند تا پارکی برای استفاده خانواده‌ها.
در حالی ‌که پارک‌ها به جهت عمومی‌بودن باید سازگار با ذائقه تمامی‌شهروندان باشند و فعالیت کافه رستوران‌های لاکچری آن‌هم با آن دود و دَم هیچ سنخیتی با این مهم ندارد.
به تعبیری نوسازی یک پارک با بودجه مدیریت شهری فقط کامِ عرضه و استعمال‌کنندگان لاکچری قلیان را حلاوت بخشیده و فضا را بر شهروندان عادی تنگ می‌کند. جا دارد پلیس اماکن نیز به‌عنوان متولی رسیدگی به چنین تخلفاتی به این امر محرز ورود کند.