رقابت

سعیده پیرایش
سالهای اولی که مشغول به کار شده بودم همکاری داشتم که با من همسن بود. به راحتی با هم دوست شدیم. خیلی با او به من خوش می گذشت. دختر خیلی سرزنده و شادی بود. حرف همدیگر را می فهمیدیم. ولی او در مورد کار خیلی جدی تر از من بود. به نظر می رسید این کار را واقعا دوست دارد. همیشه از من می خواست با او رقابت کنم. به این ترتیب که بعد از اتمام وظیفه مان نتیجه کار من و خودش را مقایسه می کرد و به صورت واقعا بی طرفانه در مورد آن نظر می داد. این باعث می شد که هر روز سعی کنم وظیفه ام را بهتر از او انجام دهم.
ولی او به همین هم قانع نمی شد. کارش را با بهترین های خارجی که بسیار معروف بودند مقایسه می کرد. از آنها الگو برداری می کرد و حتی سعی می کرد بهتر از آنها هم باشد. مثلا اگر الگویی را دارای خطا یا مشکل می دید آن مشکل را حل می کرد و بعد استفاده می کرد. همه این کارهایش باعث شده بود که من هم در کارم واقعا تمرکز داشته باشم و سعی کنم هر روز بهتر باشم.
بعد از مدتی او ازدواج کرد و رفت. ولی من کار را ادامه دادم ولی تبدیل شد به یک کار روتین و تکراری.
خیلی از روزها آرزو می کنم او دوباره برگردد و یا کسی مثل او. امروز بعد از مدت ها جستجویی در کارهای معروف خارجی انجام دادم و از خودم می پرسم چرا بعد از رفتن او دیگر بهتر شدن را کنار گذاشتم؟ چرا راه و روش او را ادامه ندادم؟ شاید به این دلیل که من به او علاقه داشتم نه به کاری که انجام می دادیم.