رشته تحصیلی

سعیده پیرایش
آن زمان هنرستان رفتن مخصوص بچه های تنبل بود. آنها که ریاضی را دوست نداشتند و کتاب های دیگر را نمی خواندند.
بچه هایی که درسشان قوی بود باید در بهترین حالت ریاضی فیزیک می خواندند و در بدترین حالت انسانی. تجربی هم مخصوص بچه های متوسط بود.
من همیشه در ریاضی و فیزیک و شیمی بیست می گرفتم. آنها را دوست داشتم. وقتی می توانستم مساله را بفهمم کیف می کردم. ولی نقاشی کشیدن را بیشتر دوست داشتم.
دلم می خواست به هنرستان می رفتم و گرافیک می خواندم. به زحمت خانواده را راضی کرده بودم. وقتی به مدرسه رفتیم تا پرونده را تحویل بگیریم خانم ناظم نگاهی به نمراتم انداخت و پرسید: چرا از این مدرسه می روی؟
با خوشحالی گفتم: می خواهم گرافیک بخوانم.
خانم ناظم با ناراحتی سرش را تکان داد: بعد شروع کرد به صحبت با مادرم. این نمرات حیف است! دخترتان در ریاضیات خیلی قوی است! وقتی می تواند ریاضی بخواند چرا گرافیک! با آینده ی بچه تان بازی نکنید! و این حرفا… آن قدر گفت و گفت تا مادرم پشیمان شد. نه تنها پرونده را نگرفت بلکه برای سال بعد هم مرا ثبت نام کرد.
تا به خودم بیایم اسمم را در رشته ریاضی فیزیک ثبت کرده بودند. کمی غر زدم و ناراحتی ام را نشان دادم ولی فایده ای نداشت.
ریاضی را خواندم! بعدش هم دانشگاه ولی هنوز هم دلم پیش نقاشی بود. خودم چیزهایی می کشیدم ولی حرفه ای نبودم.
حالا بعد از سالها، رفتم و در کلاسی ثبت نام کردم. هر کس می شنید مسخره می کرد. بچه شده ای! حالا به چه دردت می خورد!
ولی انگار حالا به خواسته ام رسیده ام. با خود می گویم: نه هنوز هم دیر نشده!