دور تند تندروی؟!

نسیبه پیرایش
این روزها کشور بیش از گذشته گرفتار یک گروه تندرو و پرتوقع و بی‌اخلاق و بحران‌سازی‌های آن است؛ هم در مجلس و هم در بیرون آن به نحوی که توسعه ایران، در معرض یک ناکامی تاریخی قرار گرفته است. از روز اول، این گروه روش سیاست‌ ورزی بنیادگرایانه، تند و افراطی و در نهایت مخرب را در پیش گرفته است.
نظام سیاسی و ساختار تصمیم‌گیری کشور اگر مبتنی بر عقل‌گرایی باشد، اجازه نمی‌دهد که تندروها وارد حیطه تصمیم‌گیری شوند و بدون اغماض با آنها برخورد می کند اما به نظر می‌رسد که حکومت این توان را ندارد چنانچه این گروه تا کنون مسئولیت هیچ اقدامی را در کشور بر عهده نگرفته است.
حالا اما سعید جلیلی و چهره های منصوب به او در مجلس و نهادهای دیگر بیش از قبل فعال شده اند؛ سعید جلیلی با اعتماد به نفس بیشتری سکو به سکو سخنرانی می کند و مردان او در پارلمان شمشیر استفاده از اختیارات مجلس را برای وزرای پزشکیان از رو بسته اند. در فضای مجازی نیز قبیله او تندتر از قبل علیه روسای قوا می شورند و در سخنرانی مردان جوانش با صدای بلند حرف می زنند.
موتور محرک این افزایش فعالیت چیست و با چه هدفی جریان جلیلی روی دور تند تندروی افتاده است؟ در این باره خبرآنلاین نوشت: «افزایش دُز تحرکات جریان جلیلی البته با توجه به نزدیک شدن به انتخابات شوراهای شهر و روستا قابل پیش بینی بود. حلقه سعید و وحید تصمیم دارند تا با یک کار تیمی از صداوسیما تا مجلس، از سخنرانی تا فضای مجازی و از لایه های پیدای سیاست ورزی تا اتاق‌های پنهان آن، دورخیز کاملی برای رسیدن به شورای های اسلامی شهر و روستا داشته باشند تا مگر این نهاد بتواند قفل بسته رای ‌آوری سعید جلیلی را بالاخره باز کند و او را برای دوره بعد به ساختمان پاستور بفرستد، به خصوص که مساله اعلام مسعود پزشکیان بر این مبنا که دیگر برای انتخابات ریاست جمهوری کاندیدا نخواهد شد، از زمین «خبر» به زمین «شایعه» دست به دست می شود و گوش های جریان جلیلی را بیش از پیش تیز کرده است. فارغ از این که این خبر چقدر صحت دارد و در صورت صحت این تصمیم چقدر پابرجا باقی خواهد ماند، تشدید فعالیت های این جریان در پنج سنگر «سخنرانی های خود جلیلی»، «صداوسیما»، «مجلس»، «خیابان» و «فضای مجازی» غیرقابل انکار است.
بعد از تعیین راهبرد عدم مذاکره ایران و آمریکا در دولت ترامپ، سعید جلیلی گویی جان تازه‌ای گرفت. این راهبرد که البته تنها برای مذاکره با آمریکا و تنها برای دولت فعلی آمریکا یعنی تا ۴ سال آینده تعیین شد، همچون دم مسیحایی جریان رو به زوال جلیلی و پایداری را جانی تازه بخشید.»
روزنامه شرق هم دراین باره نوشته است: «با توجه به مجموعه اتفاقات، به نظر می‌رسد چند نکته قابل استنتاج است:
۱- تنها کارنامه اجرائی جلیلی حضور در دبیرخانه شورای‌عالی امنیت ملی و معاونت وزارت خارجه است. او هیچ سابقه دیگری که با آن بتواند ادعای مدیریت کشور را داشته باشد در کارنامه ندارد. این سمت هم از سال ۹۲ از او گرفته شد. او اکنون سال‌هاست که مانند دیگران فقط یک صندلی عضویت در این شورا دارد، اما با اتکا به همین مسئله سه بار در انتخابات شرکت کرده است؛ یک بار انصراف داد و دوبار شکست خورد. بازگشت جلیلی به دبیری شورای‌عالی امنیت ملی می‌تواند وجهه او را بار دیگر ترمیم کند.
۲- اگرچه پرونده مذاکرات هسته‌ای در وزارت خارجه نیست، اما در دبیرخانه هم فعلا نیست. ممکن است ارزیابی آنها این باشد که می‌شود با گرفتن دبیرخانه، پرونده را به این شورا باز‌گرداند و دست‌کم در دوران ترامپ اگر هم قرار به مذاکره باشد، آن را از کانال خود بهپیش ببرد.
۳ – در دورانی که فشار حداکثری ترامپ وجود دارد، با تسلط بر دبیرخانه آنها توان گرفتن تصمیمات درباره مسائل مرتبط با فروش نفت را خواهند داشت. فراموش نکنیم که یک بار بیژن زنگنه، وزیر سابق نفت، مشخصا از جلیلی سؤال کرده بود: اصلا آقای جلیلی باید توضیح بدهد رابطه آقای «ب. ز» با ایشان و ستاد ایشان چیست؟ آیا با خروج «ب. ز» از زندان آنها بار دیگر به دنبال تسلط بر سیستم فروش نفت از طریق دور‌زدن تحریم‌ها هستند؟
تمام این اهداف فقط با یک تغییر می‌تواند انجام شود، آن‌هم نشستن دوباره سعید جلیلی بر مسند دبیری شورای‌عالی امنیت ملی است. آیا آنها به اهداف خود می‌رسند؟»
در نهایت باید گفت انتخاب پزشکیان نوید آمدن دورانی را می‌داد که نظام سیاسی پس از تهدیدات فزاینده منطقه‌ای و به بن‌بست رسیدن طرح یک‌ دست‌سازی حکومت قرار است تا با ایجاد وفاق در ساخت قدرت به فرصت‌سوزی‌های گذشته پایان داده و کشور را در مسیر جدیدی قرار دهد. اما تحرکات تندروها بدون اینکه مانعی بر سر راه خود حس کنند و یا حتی نگرانی از بابت پاسخگویی داشته باشند، کم‌کم این ذهنیت را به وجود خواهد آورد که در بر همان پاشنه می چرخد و همه سر و ته یک کرباسند.