داستان یک زخم

سعیده پیرایش
تصمیم داشتیم با پس اندازمان یک خانه بخریم. هزار جا سر زدیم و هزار خانه را دیدیم. یکی واقعا خیلی خوب بود. با امکانات بالا، در منطقه ای خوب و دسترسی عالی به مناطق تفریحی و آموزشی و تجاری. خلاصه ی کیس عالی ای بود.
ذوق زده رفتیم و با مسوول فروش شروع به صحبت کردیم. او گفت: این واحدها تماما پیش فروش شده اند ولی می توانید از کسانی که قصد واگذاری دارند یکی را بخرید.
با آب و تاب و ادبیات مودبانه ای شروع به توضیح دادن کرد و تمام مدت روی این مساله اصرار داشت می توانیم تمامی مدارک را پرس و جو کنیم. به قدری مطمئن حرف می زد که جای شک و شبهه ای باقی نمی گذاشت. در همان جلسه پیش قراردادی امضا کردیم ولی یک نکته ی خیلی ریز در آن پیش قرارداد بود که زیاد با عقل جور در نمی آمد. او به جای نام واگذارکننده و یا شرکت ساختمانی نام خود را به عنوان فروشنده نوشت.
این مساله باعث بحث و گفتگوی فراوان در خانواده ی ما شد. تصمیم گرفتیم برویم و همانطور که مهندس گفته بود مدارک را بررسی کینم. از هرجا پرسیدیم گفتند این کار غیرقانونی است. حتی مدیرپروژه را پیدا کردیم و او هم اذعان کرد که این روش فروش غیرقانونی است و شرکت هیچ مسوولیتی در قبال آن نخواهد داشت.
عصبانی شدیم و تصمیم گرفتیم که دوباره دنبال خانه بگردیم. در این حین مهندس زنگ زد. گفت قرارداد محضری حاضر است و ما می توانیم برای امضا برویم. جوابی ندادم.
دیروز و امروز که این اتفاقات افتاد به جوابی که باید به او می دادم فکر می کردم. گاهی با خود می گویم باید مودبانه می گفتم منصرف شده ام و گاهی هم فکرمی کنم باید بی ادبانه او را به باد ناسزا می گرفتم تا دیگر نخواهد سر مردم کلاه بگذارد. ولی تنها کاری که در نهایت انجام دادم سکوت بود. شما اگر جای من بودید چه می کردید؟