خبرنگار و دیگر هیچ!

روزنامه امین
سرمقاله
وحید خدادادی/روزنامه نگار

خالی از لطف نیست، در وصف حال غریب مان نوشتن با این پیش زمینه که تمام مدت یک سال را در باب چالش های مختلف نوشته باشیم، از استیفای حقوق کارگر و تورم افسار گسیخته تا نقد سیاست گزاری ها در حوزه های مختلف، آن جا که پای منافع عمومی در میان باشد و غرضی بر پایمالی حقوق شهروندان . برای ما و وادی خبرنگاری و خبر رسانی همین یک روز هم از سرمان زیادی است و تکریم تلاش های همکاران رسانه ای در طول یک سال من باب وظیفه است و شاید مرحمی باشد بر مشکلات طاقت فرسای موجود و تسلی آلام فعالان رسانه ای .

با وجود همه تنگ نظری ها و سانسورها و حتی خودسانسوری ها باز ذره ای در انجام وظایف شریف خود کوتاهی نکردیم، ما رسانه ای ها به عنوان خط فاصل بین مردم و مسئولان در سه بخش اطلاع رسانی، نقد مسئولان و تحلیل شرایط اجتماعی، سیاسی و اقتصادی تا جایی که مقدور بود، تلاش کردیم تا اخبار روز را به صورت هر آن چه هست و نه هر آن چه مسئولان می خواهند، منعکس کنیم. در کشورهای جهان سومی که ما افتخار عضویت آن را داریم، این عرصه با چالش های خاص خود همراه است. پایین بودن آستانه تحمل مدیران همواره مشکل آفرین بوده و کثیری از دوستانی که به مدد همین روحیه کارشان به شکایت و شکایت بازی کشیده است. برخی بر این باورند که رسانه ها امروز در کنار فعالان سیاسی و نهادهای مدنی نقش کاتالیزور را دارند و با تعدیل خوساته های مدنی اجازه رویارویی مستقیم، حاکمیت و مردم را نمی دهند! این ادعا شاید در موارد اندکی قریب به واقعیت باشد، اما اقلا برای عمده همکاران رسانه ای بی معناست از این جهت که هر چه در توان بوده، عرضه شده است و آن چه می بینید نه همانی است که ما می خواستیم، بلکه آنی است که می توانستیم! خبرنگار شدن و خبرنگار ماندن جز به عشق و علاقه میسر نیست از آن روی که”بی مزد بود و منت، هر  خدمتی که کردم” و از آن روی است که جزو مشاغل سخت و زیان آور است. تحمل شرایط بغرنج اقتصادی برای این قشر نسبت به سایر حرفه ها دو چندان همت می طلبد که”یا رب مباد کس را مخدوم و بی عنایت” !

ما به مر آیه شریفه هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ به وظیفه خطیر خود از آن جهت که ن  وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ بود آگاهیم و از باب همین اهمیت موضوع در برابر کژاندیشی ها و کج روی ها به اندازه توان ایستاده ایم و شرط انصاف آن بود که یک بار هم چند خطی برای خود و حقوق نداشته خود قلم زنیم. از حقوق پایمال شده همه اقشار نوشتیم و هیچ گاه کسی از نداشته های ما نگفت، از محذوریت هایی که ممکن بود قلم را در پای منافع شخصی ذبح نماید و محدودیت هایی که بعضا باعث شد تا گاهی سدی بزرگ در مقابل ندای درونی مان که حق و حقیقت بود، قرار بگیرد. حقوق ماهیانه ناچیز، بیمه، مسکن و … و سلسله ای از نداشته هایی که اصحاب رسانه و قلم با آن دست و پنجه نرم می کنند و نهادهایی هم که قرار بود به استیفای این حقوق برخیزند و مطالبه گر باشند، دچار روزمرگی شده و عمدتا مجمع هایی فشل را تشکیل داده اند. انجمن های صنفی روزنامه نگاران و خانه های مطبوعات و حتی بسیج رسانه عمدتا نتوانستند خواسته ها تحقق بخشند که هیچ، در مطرح کردن این خواسته ها هم کلی رودربایستی داشتند. هر چند ما به جرم عاشقی در این وادی پرسه می زنیم اما از عشق زیاد مرض حاصل می شود و من لا معاش له لا معاد له، اصلی است که در مورد ما گاهی شاید صادق باشد. بهرحال این روز به خودمان به همکارانمان و تلاش گران راستین این عرصه تبریک گفته و سعادت و بهروزی برای همه از درگاه احدیت خواستاریم.