جنگ یا صلح؟ مساله این است

نسیبه پیرایش
مثلا روزنامه همشهری این جمله مقام معظم رهبری که همه مسلمانان در حد توان و امکانات خود باید از مردم لبنان و حزب‌الله حمایت کنند را واجب شرعی برای شکل گیری آرایش جنگی تفسیر کرده و نوشته: «کارشناسان مذهبی براین اعتقادند که حکم رهبر معظم‌ انقلاب برای کمک به لبنان «واجب عینی» است و همه مسلمانانی که توان دارند، ضروری است به شیوه‌های مختلف و مقدور، از مردم لبنان و حزب‌الله در مقابل جنایات رژیم ‌صهیونیستی حمایت و پشتیبانی کنند.»
احمد امیرآبادی‌فراهانی؛ نماینده سابق مجلس نیز به همشهری گفته: «جهان اسلام به‌اندازه کافی مسامحه، خویشتنداری و صبر راهبردی مقابل رژیم اسرائیل داشته است. صبر بیش از این صلاح نیست و به نفع امت اسلامی هم نیست. رژیم صهیونیستی دیگر به چیزی قائل نیست و از تمام امکانات خودش برای ضربه زدن به امت‌ها و کشور‌های اسلامی استفاده می‌کند و هر چه زمان جلوتر رود، اسرائیل جری‌تر می‌شود و تصور می‌کند توانایی دارد تا کار‌های بزرگ‌تری هم انجام دهد.»
کیهان هم دستور حمله نظامی به اسرائیل را صادر کرده و نوشته: «وقت استفاده از سلاح‌هایی است که اسرائیل را قطعا متعجب خواهد کرد».
کیهان تاکید کرده که «پاسخ کشورمان به گستاخی‌های اخیر اسرائیل باید بسیار شدیدتر از عملیات‌های وعده صادق (پاسخ موشکی و پهپادی به رژیم صهیونیستی) و شهید سلیمانی (حمله موشکی به پایگاه نیرو‌های آمریکایی در عین‌الاسد) باشد، پاسخی که کاری‌تر و نابودگر منافع و شریان‌های حیات نکبت‌بار اسرائیل باشد.»
همچنین علی مطهری نماینده ادوار مجلس با انتقاد از نگرفتن انتقام اسماعیل هنیه، در شبکه اجتماعی ایکس نوشته: «تعلل ایران در پاسخ به ترور شهید اسماعیل هنیه در تهران در حالی که دنیا منتظر پاسخ ایران بود، باعث شد رژیم صهیونی جرأت پیدا کند که سید حسن نصرالله را هم ترور کند. ما فریب آمریکا را خوردیم که پی در پی پیام فرستاد که نزنید هفته دیگر آتش‌بس را برقرار می‌کنیم. «الامور مرهونه باوقاتها»»
در مقابل روزنامه هم‌میهن از رویکرد برخی تندرو‌ها و تلاش آن‌ها برای هجمه به دولت به بهانه تحولات منطقه انتقاد کرده. این روزنامه اصلاح‌طلب اظهارات اخیر رسایی و ظهره‌وند را شاهد آورده و نوشته: «اگر به عرصه و میدان سیاست در ایران نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که جامعه ما برای تخریب خودش بی‌نیاز از دشمن است. همیشه می‌گفتند که برخی حکومت‌ها برای حفظ انسجام داخلی می‌کوشند که یک دشمن خارجی بتراشند؛ بلکه در ذیل توجه به آن دشمن اتحاد و انسجام داخلی خود را تقویت کنند.
این واقعیت معمولاً در جنگ‌ها و تنش‌های خارجی ایجاد و دیده می‌شود. نمونه آن، همین اسرائیل و نتانیاهو است که در آستانه سقوط بود؛ ولی جنگ غزه موجب شد که فعلاً او را از سریر قدرت بر کنار نکنند. ولی ظاهراً در ایران عکس این قاعده برقرار است و هرگاه پای دشمن کشور پیش می‌آید، عده‌ای حاضر می‌شوند که آن را فراموش کنند و بهانه‌ای برای حمله به رقبای خود قرار دهند. گویی، ادامه آتش تهیه دشمن هستند. چند روز پیش از یکی از آنان پرسیده شد که تو که این‌همه علاقه‌مند به رفتن جنگ با اسرائیل در غزه بودی، حالا چرا به لبنان نمی‌روی؟ به‌جای عذرخواهی گفت: «عناصر مزدور و نفوذی آمریکا و اسرائیل به اسم اعتدال و اصلاحات در داخل کشور در حال توطئه هستند؛ نباید میدان را برایشان خالی کرد.»
«این گفتار‌ها و رفتار‌ها نشان می‌دهد که این جماعت نسبت به مسئله خارجی هیچ اهمیت و حتی حساسیتی ندارد. آنان دنبال کسب قدرت داخلی هستند؛ قدرتی که مردم حاضر به تفویض آن به این جماعت نیستند، چون آنان را شناخته‌اند. از سوی دیگر، تصور آنان از پزشکیان و نحوه واکنش او قدری اشتباه است. او در شعار وفاق صادق و پای کار است. ولی معلوم نیست اگر به‌جایی برسد که رفتار آنان را مانع شکل‌گیری وفاق بداند، چه خواهد گفت؟ واقعیت این است که جامعه‌ای که چنین افرادی با چنین نگاهی در آن باشند، بی‌نیاز از دشمن است.»
اما محمدعلی ابطحی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «در برابر اظهار نظر‌های تند و افراطی افراطیون انقلابی نما که جنگ طلبی می‌کنند ویا سخنان منفعلانه‌ای که دشمنان از آن احساس ضعف برداشت کند، بهترین کار پای بندی به نظرات رهبری انقلاب است که نشان داده هم رهبر انقلابی است و هم در اوج هوشمندی، مراقب مصالح مردم ایران است. در طول جنگ اسراییل و غزه این درایت را تجربه کرده ایم.»
محمدعلی ابطحی در پاسخ به این که ایران در مواجه با ترور سید حسن نصرالله از سوی رژیم صهیونیستی باید چه واکنشی داشته باشد، نوشته: »در واقع عقل حکم می‌کند نه جلوتر حرکت کنیم و نه عقب‌تر از راهبرد‌های ترسیم شده توسط رهبری.»
و در نهایت محمد فاضلی خطاب به منتقدان و مخالفان جمهوری اسلامی نوشت: «می‌شود منتقد نظام جمهوری اسلامی (ج.ا) بود، و اقداماتش در نقض حقوق زنان، تخریب محیط‌زیست، توسعه نامتوازن منطقه‌ای، اعمال تبعیض در گزینش نیروی انسانی، نقض استقلال دانشگاه، و داشتن زندانی سیاسی را نقد کرد؛ و هم‌زمان با ایده جمهوری اسلامی درباره «سلطه‌گر بودن و خوی استعماری داشتن نظام بین‌المللی غرب‌محور» موافق بود؛ و در همان حال با برخی شیوه‌های جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با این نظام سلطه‌گر استعماری مخالف بود و آن‌ها را نقد کرد.
می‌شود اشغال‌گر بودن اسرائیل در فلسطین، لبنان و سوریه را تأیید کرد، منتقد آن بود، و نقد آن‌را به مواضع ج.ا هم ربط نداد (این اشغال‌گری قبل از پیدایش ج.ا رخ داده است)، حق ملت‌های اشغال‌شده در تلاش برای احقاق حقوق‌شان را به رسمیت شناخت، و هم‌زمان راهبردهای ج.ا در این زمینه را نقد کرد؛ و با بخش‌هایی از راهبردها که تأمین‌کننده منافع ملی ایران است، همراهی کرد.
می‌شود از درک کلیشه‌ای از شخصیتی نظیر سیدحسن نصراله بیرون آمد و او را به‌مثابه یک لبنانی که پس از تهاجم سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان و اشغال بخشی از کشورش توسط اسرائیل، به حزب‌الله پیوسته و با مبارزه به ۱۸ سال اشغال جنوب لبنان توسط اسرائیل پایان داده، احترام قائل شد و هم‌زمان منتقد برخی سیاست‌های راهبردی ج.ا یا حزب‌الله لبنان در عرصه خاورمیانه بود.»
او در پایان نوشت:« چرا برخی فکر می‌کنند دنیای پیچیده اطراف ما، سیاه یا سفید، صفر یا یک، بدون وضعیت‌های بینابینی و ترکیبی از درستی و نادرستی است؟ دنیای ما ترکیبی است، تحلیل فازی بیشتر به درد آن می‌خورد تا تحلیل‌های سفید سیاه؛ نگاه رنگی را باید ستایش کرد.»