جنگ در لبنان و جنگ در ایران!

نسیبه پیرایش
از حمید رسایی که تکلیفش با دولت و جناح حامی او معلوم است، گرفته تا علی مطهری که در بزنگاه‌هایی به سوی اصلاح‌طلبان می‌چرخد؛ اقدام اخیر اسرائیل را ناشی از سیاستی می‌دانند که اسمش را تعلل در پاسخگویی به ترور اسماعیل هنیه گذاشته‌اند.
ظهره‌وند، نماینده تندرو مجلس هم که از این حرف‌ها فراتر و معتقد است اگر گزینه مورد نظر او یعنی سعید جلیلی رئیس جمهور شده بود، اساسا کار به اینجاها نمی‌رسید و اسرائیل اقدام به ترور نصرالله نمی‌کرد!
همه این‌ها درحالی است که اساسا تصمیم‌گیری درباره واکنش به این موضوعات در سطح عالی نظام انجام خواهد شد و به عهده دولت نیست که بگوییم چرا تعلل کرده یا امر و نهی کنیم که چنان کن و چنین نکن! شاهد این مدعا اظهارات صریح محمدجواد ظریف در جریان حضور در دفتر حزب‌الله در تهران است که تاکید کرد پاسخ مناسب و به موقع و با تصمیم‌گیری در سطوح عالی حکومت نشان داده خواهد شد.
با این حال روزنامه کیهان تاخیر در انتقام اسماعیل هنیه را علت تحولات امروز منطقه و ناشی از اشتباه دولت مبنی بر اعتماد به وعده‌های غرب می‌داند. این روزنامه اظهارات اخیر مسعود پزشکیان و محمد جواد ظریف را شاهد آورده و مدعی است که کارشناسان غرب‌گرا سبب این رویکرد دولت شده‌اند.
محمد ایمانی نوشته: «اشتباه محاسباتی اخیر (اعتماد به وعده آتش‌بس غرب و آرزوی توافق جدید) در حالی رخ داد که نه آمریکا و نه اروپا، اولویت‌شان برنامه هسته‌ای ایران نیست. مسئله امروز و دیروز آن‌ها – که برجام تله مقدماتی آن بود – خلع قدرت از ایران و محور مقاومت است تا سپس، بتوانند بدون واهمه از ضربت متقابل، ضربه بزنند. این که چه کسانی موجب افتادن در تله دشمن و سوءمحاسبه می‌شوند، محل بحث این یادداشت نیست. تهدید نفوذ محاسباتی، فراتر از نفوذ سازمانی است.»
او در ادامه آورده است: «استراتژیست‌های بزرگ دنیا، این کلام حکیمانه امیرمؤمنان(ع) را تایید می‌کنند که بهترین دفاع، پیشدستی بر دشمن است: «اُغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ یَغْزُوکُمْ فَوَاللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا… با دشمنان بجنگید، پیش از آن که با شما بجنگند. به خدا سوگند، با هیچ قومى در خانه‌شان نجنگیدند، مگر آنکه آن‌ها را خوار ساختند». (خطبه ۲۷ نهج‌البلاغه).
مدیران ما با این مطالبه امیر مؤمنان(ع) که تبدیل به راهبرد انقلاب اسلامی شده، برخورد یکسانی نداشته‌اند. برخی نه تنها بر دشمن پیشدستی نکرده‌اند، بلکه حتی بهنگام دست‌درازی دشمن هم مدعی بودند که باید همه هزینه‌ها را به جان خرید، اما در «تله تنش و جنگ او» نیفتاد! این انگاره، بیشترین خسارات را به کشور زده است.»
اما عطاالله مهاجرانی در اعتماد نوشت: «با شهادت سید حسن نصرالله و دیگر رهبران مجاهد حزب‌الله لبنان رسانه‌های اسراییلی و نیز هم‌پیمانان و کارپردازان صهیونیست مانند جراد کوشنر، داماد ترامپ وانمود می‌کنند که دیگر حزب‌الله تمام شده است. این مضمون توسط دولت‌ها و رسانه‌ها و افراد فعال در فضای مجازی کشورهای عربی منطقه که وجهه عبری آنها قوی‌تر و پررنگ‌تر است، دامن زده می‌شود. نتانیاهو از این کشور‌ها به عنوان «محور صلح و نیک‌اندیشی» در نطقش در سازمان ملل یاد کرد.
می‌خواهند چند هدف را با یک تیر بزنند. نخست بگویند که حزب‌الله تمام شده است. دوم این ایده را ترویج بدهند که ایران حزب‌الله را فروخت.
از امریکا و اسراییل و هم‌پیمانان منطقه‌ای آنان همین انتظار می‌رود. اما با جریانی در داخل کشور روبه‌رو هستیم که خواسته یا نا خواسته در همین میدان بازی می‌کند. روحیه نومیدی را ترویج می‌کند. دولت پزشکیان را متهم می‌کند. جلوی ساختمان شورای عالی امنیت ملی تظاهرات برپا می‌کند. خواستار استعفای پزشکیان می‌شود. ظاهرا هم وجهه انقلابی دلسوزانه به خود گرفته است. بدیهی است بخش قابل توجهی از این جماعت فریب خورده و ساده‌لوحند. اما آنهایی که پشت تظاهرات ایستاده‌اند. شعار‌ها را طراحی می‌کنند؛ بعید به نظر می‌رسد که ساده‌لوح باشند. بعید به نظر می‌رسد که ندانند مسوولیت فرماندهی کل قوا و تصمیم‌هایی از قبیل حمله به عین الاسد یا وعد صادق در حوزه اختیارات و مسوولیت رهبری است و نه ریاست‌جمهوری!»
سیدعبدالجواد موسوی هم نوشت: «در زمانه ای که جانوری مثل نتانیاهو پس از نطق وحشیانه‌اش در سازمان ملل دستور حمله به جنوب لبنان را صادر می کند پای بندی به قواعدی که مدعیان نظم نوین جهانی می خواهند به ما حقنه کنند مضحک است. اما نباید از یاد برد که هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. اول آن که قرار نیست ما جا پای نتانیاهو بگذاریم. حتی اگر جهان سیاست یکسره از اخلاق تهی شود تاسی کردن به نتانیاهو در شان هیچ بنی بشری نیست. دیگر آن که سیاست قواعد و فرمول های خودش را دارد. توقع این که رئیس جمهور و وزیر امورخارجه به زبان انقلابی‌های توئیتری سخن بگویند، توقع نابجایی است. فهم این نکته بدیهی ظاهرا برای بعضی ها بسیار دشوار است. آن ها نمی فهمند که رئیس مجلس زبان و ادبیاتش با نماینده مجلس باید متفاوت باشد. چنان که ادبیات وزیر با ادبیات رئیس جمهور.