تهدید ها و تحریم های متقابل ایران و اتحادیه اروپا؟!
پس از قراردادن نام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در فهرست تروریستی از سوی پارلمان اروپا، این اتحادیه به همراه انگلیس، ۱۸ شخص و ۱۹ نهاد ایرانی را هم به فهرست تحریم‌های خود اضافه کرد.
سخنگوی وزارت خارجه در واکنش به این تحریم‌ها گفت: «اقدامات تحریمی اخیر اروپا و انگلیس علیه برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی، مسؤلان قضایی، نظامی، انتظامی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران نشان از استیصال، سرخوردگی و عصبانیت آنان از شکست فضاحت‌بار اخیر در ایجاد بی ثباتی در ایران به رغم تلاش ها و هزینه های سنگین است.
به گزارش ایلنا، سخنگوی وزارت امور خارجه افزود: اقدام اتحادیه اروپا و رژیم انگلیس نشانه ناتوانی ذهنی آنها از درک درست واقعیت‌های ایران و نیز سر در گمی آنان در قبال اقتدار جمهوری اسلامی ایران است.جمهوری اسلامی ایران حق خود برای عمل متقابل در خصوص این قبیل سیاست های شکست خورده را محفوظ دانسته و به زودی فهرست تحریم‌های جدید علیه ناقضان حقوق بشر و مروجان تروریسم در اتحادیه اروپا و انگلیس را اعلام خواهد کرد.»
رفتارهای غرب و به ویژه اتحادیه اروپا در قبال ایران پس از ادامه اعتراضات در کشور نشان می‌دهد که اروپا در ماه‌های اخیر تعاملات مسالمت‌آمیز خود با تهران را کنار گذاشته و با تعلیق گفت‌گوهای برجامی؛ اعلام تهدید به اجرای سیستم ماشه؛ افزایش تحریم‌های موضوعی و اشخاص؛ اعلام تحریم و تروریست خواندن سپاه پاسداران در پارلمان اروپا و حتی احتمال «امنیتی» کردن پرونده هسته‌ای ایران به ایجاد تنش در روابط با ایران کمک کرده است. البته تهران هم عقب نمانده و بر تندی کلام و تهدیدهای خود افزوده است. حال سوال این است که هدف اروپا چیست و تا کجا پیش خواهد رفت؟
جلال خوش‌چهره در این باره می نویسد: «اگرچه به رغم برخی تحولات در تشدید تنش‌ها میان اروپاییان و تهران، هنوز تا نقطه جوش و انفجار فاصله باقی است اما فقدان ابتکار و ایده موثر از سوی طرف‌ها برای کاستن از شدت تنش‌ها، می‌تواند چشم‌انداز را برای همگان هشدارآمیز کند. به نظر می‌رسد هر یک از طرف‌ها به نتایج رفتار و تصمیم‌های بازدارنده خود امید بسته‌اند. «جوزف بورل» در کلام پر از انتقادهایش علیه دولتمردان ایرانی، همچنان از امیدواری برای بازگشت به گفت‌وگوها می‌گوید. تهران نیز فارغ از برخی مواضع تند جناح‌های سیاسی داخلی به شکل رسمی خواستار توقف تصمیم‌های ساختارشکنانه اروپاییان و حتی واشنگتن است. در این میان دو طرف با سنگینی فشار افکار عمومی نیز روبرویند. این یکی از همان ویژگی‌های سپهر قرن بیست و یکمی است که به قول معروف، دست دولتمردان را در حنا گذاشته است. تصمیم‌سازی دولتمردان در دوران تازه به مراتب سخت‌تر از گذشته‌ای است که می‌شد همه چیز را پشت پرده حل و فصل کرد.
بوروکراسی تصمیم سازی در اتحادیه اروپا، شاید فرصتی باشد تا طرف‌ها امکان مصالحه را به گونه‌ای فراهم کنند که کار به نقطه پایان نکشد. تردید دولت‌های اروپایی را در تن دادن به خواست پارلمان اتحادیه اروپا می‌شود در اظهارات برخی سران قاره سبز دریافت؛ همانگونه که «حسین امیر عبداللهیان» و سخنگوی او در وزارت امور خارجه در روزهای اخیر برخی تلطیف‌ها و تعدیل‌ها را به شدت اظهارات خود آمیخته‌اند. به هرحال آنچه واقعی است و انکار ناپذیر؛ بالا گرفتن تنشی است که اگر بی‌محابا ادامه یابد، نقطه جوش را به انفجار نزدیک‌تر خواهد کرد. در این صورت نه تنها اروپاییان و بلکه تهران نیز ناگزیر از لاک محافظه‌کاری خروج خواهند کرد. اکنون همه چیز به تار مویی بسته است.»
نظرات و تجربیات شما
