تلویزیون
روزی روزگاری بچه‌ای بود که عاشق تلویزیون بود. او صبح که از خواب بیدار می‌شد قبل از این که دست و صورتش را بشوید تلویزیون را روشن می‌کرد و شب هم جلوی تلویزیون خوابش می‌برد. موقع صبحانه و نهار و شام هم جلوی تلویزیون بود و تقریبا هیچ‌وقت غذایش را درست و حسابی نمی‌خورد، چون تمام حواسش به فیلم و کارتون در حال پخش بود.
او تمام کارتون‌های تلویزیون و تکرار آن و تکرار تکرار آن را هم می‌دید. حتی بعضی وقت‌ها که والدینش حواسشان نبود برنامه‌های مخصوص بزرگترها را هم می‌دید.
او نمی‌توانست درست و حسابی درس بخواند چون حتی وقتی در مدرسه هم بود، فکرش پیش تلویزیون بود به خاطر همین همیشه نمره‌های بد می‌گرفت. در حالی که خیلی چیزها می‌دانست. فقط مشکل این بود که بیشتر چیزهایی که می‌دانست در امتحان نمی‌آمد.
یک شب که تا دیر وقت جلوی تلویزیون مانده بود همان‌جا خوابش برد و خواب عجیبی دید.
او در خواب دید که وارد تلویزیون شده است. او می‌توانست وارد تمام کارتون‌ها و فیلم‌ها شود. اولش خیلی جالب و بامزه بود. ولی بعد متوجه شد که نمی‌تواند از آنجا خارج شود و پیش پدر و مادرش برگردد. او خیلی گریه کرد ولی راهی به ذهنش نرسید. همین‌طور که نشسته بود یک گوشه و گریه می‌کرد یک دفعه متوجه مادرش شد. او آمده بود تا تلویزیون را خاموش کند. همان لحظه که مادرش دکمه خاموش را زد او از خواب پرید و مادرش را کنار خود دید.
فورا پرید و مادرش را بغل کرد. این ترسناکترین کابوسی بود که تا به حال دیده بود. وقتی به مادرش خوابش را گفت، مادر به او خندید و گفت: اگر می‌خواهی جوری وارد تلویزیون شوی که بتوانی پیش من هم بیایی راهش فقط درس خواندن است. تو می‌توانی درس بازیگری و یا کارگردانی و یا حتی انیمیشن بخوانی بعد خودت فیلم و کارتون درست کنی.
این حرف‌ها خیلی جالب بود و باعث شد که این بچه هم فایده درس خواندن را بفهمد.
نویسنده: سعیده پیرایش
