ترس

سعیده پیرایش
صبح زود بود که بیدار شدم. همانطور گیج خواب به سمت دستشویی راه افتادم تا آبی به سر و صورتم بزنم که پسرم به سرعت از کنارم رد شد و وارد دستشویی شد. چند لحظه ای گیج نگاه کردم و از حرکت دستپاچه و بچگانه او خنده ام گرفت. با لبخند به در دستشویی نگاه می کردم که صدای انفجار آمد و خانه لرزید. شوکه به پسرم گفتم: چیزی نیست نترس که انفجار دوم شدیدتر اتفاق افتاد.
پسرم از دستشویی بیرون آمد و خود را در آغوشم انداخت. هر دو ترسیده بودیم. باز هم صدای انفجار آمد ولی هر لحظه صدا دورتر می شد. نمی دانستم چکار باید بکنم. به سمت پنجره دویدم تا بلکه ببینم چه شده ولی چیزی مشخص نبود.
پسرم آماده شد و به سمت در دوید تا بیرون برود. با فریاد مانع او شدم. توضیح می خواست و برایش بیشتر هیجان انگیز و جالب بود تا ترسناک. نمی دانستم چه بگویم به مادرم تلفن کردم و گفتم که به منزل آنها خواهم رفت.
هنوز صبحانه نخورده بودیم. پسرم گفت گرسنه است. اول فکر کردم بهتر است زودتر برویم و انجا چیزی بخوریم ولی بچه بیشتر از این طاقت نداشت به ناچار سفره را پهن کردم.
بعد از صبحانه به خودم مسلط تر شده بودم ترسم ریخته بود و به این فکر می کردم که اینجا و آنجا چندان فرقی با هم ندارند.
با این حال آماده شدم و به منزل پدری رفتم.
بعد از چند ساعت به خانه برگشتیم. نزدیک غروب بود. هر لحظه انتظار انفجار داشتم. دائما در ذهنم مرور می کردم که اگر خانه آوار شد چکار کنم چطور بچه را نجات دهم.
تا چند روز اجازه نمی دادم پسرم از کنارم تکان بخورد. ولی نمی شد به این منوال زندگی کرد. باید به ترسی عادت می کردم که نمی دانستم تا کی ادامه خواهد داشت.