با تندروها چه باید کرد؟

نسیبه پیرایش
دور اول مذاکرات ایران و امریکا در عمان در حالی موفقیت‌آمیز به پایان رسید که پس از مدت‌ها خواست عموم مردم ایران در انجام مذاکرات تحقق یافت و اثرات خود را پیش از آغاز نمایان کرد از جمله در بازار سکه و ارز.
در این میان اما جماعتی حتی با علم به اینکه تصمیم به انجام مذاکره، اراده کل نظام تصمیم‌گیری کشور است، همچنان به مخالفت و سنگ‌اندازی مشغولند. مثل برخی از امامان جمعه و در راس آن سید احمد علم‌الهدی که در خطبه‌های نماز جمعه این هفته مشهد گفت: «اصلاً جمهوری اسلامی هیچ، انقلاب هم هیچ، اگر کسی ایرانی باشد و غیرت ایرانی داشته باشد، نمی‌پذیرد که دست خود را خالی کند، همه پیشرفت‌هایش را تسلیم کند و یک گوشه بنشیند کاسه گدایی دست بگیرد. شرایط امروز آمریکا همین است. آنها می‌گویند تسلیحات متقارن و غیرمتقارن ممنوع است. متقارنش که می‌شود همان تسلیحات کذایی اتمی، اما در تسلیحات غیرمتقارن حتی یک قبضه کُلت پلیس ما را هم می‌تواند شامل شود. به همین دلیل است که می‌گوئیم مذاکره با آمریکا خلاف غرور ملی ماست.»
ائمه جمعه‌ای که به قول احمد زیدآبادی معلوم نیست منصوب و مدافع نظام‌اند یا مخالف آن؟ اگر مدافع‌اند چرا علیه تصمیمات رسمی تحریک می‌کنند؟ و اگر مخالفند در موقعیت انتصابی امامت جمعه چه می‌کنند؟
در این مدت تقریباً تمامی جزئیات درباره چند و چون مذاکرات از سوی رسانه‌های امریکایی منتشر شد اما در کشور رسانه‌های جریان اصلی، چون در اختیار همین گروه‌های تندرو و سوپر انقلابی است در حالی در انتشار جزئیات و اخبار مربوط به مذاکرات کاملاً منفعل بودند که همزمان به‌جای حمایت تام و تمام از تیم مذاکره‌کنندگان ایران، اقدام به سم‌پاشی علیه مذاکرات کردند و این رفتار به ‌ویژه در چند روزنامه هم چون روزنامه کیهان و مهمتر از آن، در برنامه‌هایی که در روز‌های پیش از آغاز مذاکرات از طریق شبکه‌های مختلف صداوسیمای جمهوری اسلامی پخش شد، به چشم آمد.
مثلا در حالی که طرفین مذاکره از روند اتفاقات در پایتخت عمان رضایت دارند، کیهان در واکنشی خشم آلود، آن را ناکام خوانده و می‌نویسد: «بررسی روندهای منتهی به مذاکرات روز گذشته در عمان، افق روشنی را برای توافق با ترامپ متصور نمی‌کند، علی‌رغم تعهد و اولویت ایران به مسیر دیپلماسی، فقدان طراحی و اتخاذ سناریوهای جایگزین و طرح‌های راهبردی در حوزه اقتصاد و معیشت یکی از نگرانی‌های جدی افکار عمومی در داخل کشور است. معطل کردن موضوعات به مذاکره ادامه همان مسیر و سم مهلکی است که در دوران برجام، کشور را با خسارت مواجه کرد و منجر به امتیازدهی مذاکره‌کنندگان وقت شد.»
از این رو همان طور که ابطحی پیشنهاد می‌دهد تیم مذاکره کننده باید خودش اطلاع‌رسانی شفاف، پرحجم و سریع را به دست بگیرد و نگذارد افکار عمومی مردم ایران دچار جنگ‌های روانی این و آن شود.
در عین حال بسیاری از فعالان حوزه سیاسی هم نسبت به این گروه‌های تندرو و سنگ‌انداز هشدار داده‌اند. مثلا جمهوری اسلامی نوشت: «سیاست روی آوردن به مذاکره – که انتظار می‌رود به تدریج از حالت غیرمستقیم به مستقیم تبدیل شود و رسیدن به نتیجه را تسریع نماید – دشمنان پر سر و صدائی در داخل دارد که نباید به آنها اعتنا کرد، حکمرانان ما این واقعیت را در نظر بگیرند که اکثریت قریب به اتفاق مردم حامی آنها در انجام مذاکره با رویکرد مثبت به منظور حل مشکلات اقتصادی و رفع تحریم‌ها هستند. در برابر این خیل عظیم مردمی و در برابر این تصمیم حکمرانان، افراد معدودی قرار دارند که با انگیزه‌های مختلف در صدد ممانعت از عملی شدن این تصمیم هستند. هم ‌اکنون مثلث «زر، زور و تزویر» در تلاش برای کارشکنی است. این مثلث قطعاً در برابر اراده مردم محکوم به شکست است. حکمرانان ما تردید نکنند که ورودشان به مذاکره یک اقدام در تراز انقلاب است و مخالفان حتی اگر با ماسک‌های انقلابی‌گری و اسلام‌خواهی به صحنه کارشکنی بیایند در برابر موج عظیم مردمی کاری از پیش نخواهند برد.»
یا محمد هاشمی فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: «در داخل گروهی عنوان کاسبان تحریم را دارند.
منافع این گروه در آشفته ‌بازار است. آن‌ها در چنین شرایطی است که می‌توانند به منافع خود دست پیدا کنند؛ بنابراین کارشکنی می‌کنند. برای نمونه، وزیر اقتصاد دولت را استیضاح کردند تا دولت بی‌ثبات شود. این گروه‌ها به فکر منافع خود هستند. اگرچه تعدادشان کم است، اما قدرت عملیاتی آن‌ها زیاد به نظر می‌رسد؛ پشتوانه‌هایی هم دارند؛ بنابراین، دولت باید این‌ها را خلع ید و خلع سلاح کند تا بتواند در مذاکره، رفع تحریم‌ها و مسائل دیگر قدم بردارد.»
و در نهایت این سوال مطرح می شود که در برابر این گروه معدود که در مقابل ملتی قرار گرفته‌اند، چه باید کرد بی‌اعتنایی یا خلع ید؟