باز هم بی قانونی برای اجرای قانون!
چند روزی هست که موضوع افتتاح کلینیکی برای ترک بی‌حجابی خبرساز شده و در رسانه‌ها و فضای مجازی واکنش‌های فراوانی داشته است.
نسیبه پیرایش
ماجرا از سخنان مهری طالبی دارستانی، رئیس اداره زنان و خانواده ستاد امر به معروف استان تهران آغاز شد. او گفته بود: «بر اساس مراجعات مکرر صورت پذیرفته به ستاد امر به معروف و نهی از منکر استان تهران از سوی خانواده ها و بانوان و دختران تهرانی مبنی بر وجود فشارهای محیطی و سایر عوامل که منجر به اجبار انتخاب پوشش خارج از حدود حجاب شرعی شده که پس از بررسی‌های تخصصی و جلسات کارشناسی به عمل آمده تصمیم بر آن شد که اولین کلینیک تخصصی مشاوره و حمایت از بازگشت به حجاب با عنوان «کلینیک ترک بی‌حجابی» در تهران راه‌اندازی شود.»
در همین ابتدای راه، دولتی‌ها در این‌باره اعلام بی‌اطلاعی کردند. مثلا بهروزآذر، معاون امور زنان و خانواده نهاد ریاست جمهوری گفت: «این موضوع هیچ ارتباطی به دولت نداشته و همانطور که می‌دانید در دولت این کلینیک تصویب نشده است. موضوع حجاب یک موضوع تربیتی است و باید از درون خانواده شروع شود و اینکه ما بتوانیم کمک کنیم به خانواده که فرزندان خودشان را متقاعد کنند که این انتخاب را داشته باشند حتما در برنامه‌های ما است اما ما درباره این موضوع به این صورت تا کنون صحبت نمی‌کردیم و این شکل همیشه برای موضوعات دیگر استفاده می‌شود و موجب وهن اسلام است و موجب وهن موضوع امر به معروف و نهی از منکر است. دولت در این موضوع هیچ دخالتی نداشته است و نقشی هم نداشته است امیدواریم که این موضوع به شیوه موثر که در شأن کرامت زنان است و در ذیل نگاه اسلامی پیگیری شود.»
اما محسن برهانی برای روزنامه اعتماد نوشت: «خلق یک نهاد و یک الزام و تحمیل آن بر اراده شهروندان، نیازمند قانون و مصوبه قانونی است و نمی‌توان برخلاف قانون- هر چند با انگیزه‌های مثبت در جهت نهادینه کردن امری شرعی یا عرفی- دست به خلاقیتی زد که برای آن خلاقیت، اجازه قانون وجود ندارد. اقدامات خلاقانه و برخلاف قانونی، روز به روز گره حاکمیت قانون در ایران را کورتر می‌کند و امکان تحقق حاکمیت قانون را مشکل‌تر می‌سازد. باید همگان – شهروندان و نهادهای حاکمیتی و نهادهای نیمه‌حاکمیتی- قبول کنند که مداخله در حقوق و آزادی‌های شهروندان اقدامی استثنایی و خاص است که نیازمند اجازه‌ای روشن از سوی قانونگذار بوده و بدون چنین اجازه‌ای هر گونه مداخله و نهادسازی و خلاقیتی، خلاف قانون است و نمی‌توان از طریق قانون‌شکنی با جرم و قانون‌شکنی مقابله نمود.» و در پایان نوشت: «برادرانه و دلسوزانه همگان و خود را به رعایت قانون فرا می‌خوانم و از اقدامات خودسرانه و غیرقانونی نهی از منکر می‌کنم که قانون‌شکنی به خصوص در ارتباط با نقض حقوق و آزادی‌های شهروندان، قطعا منکر است و نیازمند نهی از منکر که ان‌شاءالله موثر واقع می‌شود.»
رضا حسینی جبلی، حقوقدان در واکنش به آن چند سوال مطرح کرد: «کدام مجمع علمی معتبر و با چه مولفه‌هایی بی‌حجابی را بیماری و بی‌حجاب را بیمار دانسته که شما با راه‌اندازی کلینیک در صدد درمان آن برآمده‌اید؟ درمانگران این کلینیک من در آوردی شما چه‌کسانی هستند؟ با چه مدرکی؟ اگر قرار است از قِبَل راه‌اندازی این کلینیک موهوم عده‌ای به نان و آبی برسند حرفی نیست، چون مشابه این دستگاه‌ها الی ماشاءالله داریم که اسامی آنها را فقط در لایحه بودجه می‌بینیم اما دریغ از ذره‌ای کارآیی.»
در واکنشی دیگر، مهدی ملک محمد، روانشناس در بخشی از یادداشت خود برای خبرآنلاین نوشت: «آیا بی‌حجابی را می‌توان یک مشکل روان‌شناختی نیازمند درمان دانست؟
پاسخ به این سوال را باید با در نظرگرفتن شرایط هر فرد ارائه کرد. برخی دختران و زنان ممکن است که مسئله‌ای با رعایت حجاب در چارچوب قوانین کشور نداشته باشند اما به این دلیل به آن بی‌توجهی می‌کنند که در برابر مرجع قدرت در خانواده خود که عمدتاً پدر است، بایستند. بخش زیادی از این گروه دختران و زنان را می‌توان در خانواده‌های مذهبی دید که پذیرش فرزند دختر را مشروط به توجه او به اصول اعتقادی والدین می‌کنند: تو فقط وقتی خوبی که حجاب بر سر داشته باشی و اصول اعتقادی من والد را بپذیری. و چون این دختران مورد پذیرش غیرمشروط مرجع قدرت در خانواده‌شان قرار نمی‌گیرند، در ملأ عام حجاب از سر برمی‌دارند تا مخالفتشان را با پذیرش غیرمشروط خویش اعلام کنند. شاید این گروه از دختران و زنان تنها گروهی باشند که بتوان در یک درمان سیستمی قرارشان داد، البته با حضور همه اعضای سیستم خانواده و صد البته منوط به رضایت کامل. آن‌چه در این گروه از زنان و دختران نیز نیازمند درمان است، بی‌حجابی نیست که سیستم خانواده و رابطه مشروط و قضاوت‌گرا است که باید درمان شود.»
روزنامه جمهوری اسلامی هم نوشت: «عایدی که برای آن متصور نیست اما هزینه، فراوان تحمیل می‌کند. اولین و کم هزینه‌ترین آن همین به طنز گرفتنِ موضوع است. دومینش هم در نگاه جدی برداشت “توهین” به افراد است که نه تنها همراهی به بار نمی‌آورد که راه با هم بودن را به جد کوتاه می‌کند. نگاهِ بیمار پندارانه، سلامتی به بار نمی‌آورد بلکه بارِ نگاه منفی به واجب شرعی و قانونی حجاب را سنگین‌تر می‌کند. طرح‌هایی از این دست، بوی تحقیر می‌دهند. دست کم بخشی از جامعه چنین نگاهی دارد. با تحقیر هم مردم نوعا تحریک می‌شوند به مخالفت و نمی‌شود کسی را همراستا و بزرگ کرد. درختِ به ثمر نشسته را هم با تیشه تحقیر می‌شود نابود کرد اما با تکریم و احترام، می‌شود از یک نهالِ لرزان، درختی قامت کشیده یافت که با میوه و سایه‌اش به مردم نعمت می‌رساند.»
و در نهایت مهدی کیادربندسری فعال فضای مجازی نوشت: «کلینیک ترک بی‌حجابی که شوخیه ولی با این روندی که پیش میره اگه جلوی جنسی شدن فضای خیابونا گرفته نشه باید خیلی جدی منتظر کلینیک‌های ترک هزازان مورد خلاف اخلاق، ترک خیانت،،ترک تجاوز، ترک زنا، ترک فانتزی‌های جنسی و … باشیم.»
نظرات و تجربیات شما
