اجماع جهانی علیه جمهوری اسلامی ایران و ضرورت تغییر

هر چند تحریم ارتش رسمی یک کشور خلاف موازین و مقررات بین المللی است و صدور چنین قطعنامه ای از طرف کسانی که همواره خود را طرفدار قوانین بین‌المللی می‌دانند جای سوال دارد. اما باید دید هدف اصلی اتحادیه اروپا از این اقدام چیست؟ آن هم در شرایطی که اعتراضات داخلی و ضعف دیپلماسی کشور اقدامات همه جانبه بین‌المللی را علیه جمهوری اسلامی ایران تشدید کرده است.
سید ابراهیم رئیسی معتقد است: قرار دادن نام سپاه در فهرست سازمان‌های تروریستی از روی استیصال است. وی که در جلسه فوق‌العاده هیئت دولت در روز پنجشنبه سخن می‌گفت تاکید کرد: «این حرکت از روی استیصال و پس از تلاش‌های ناموفق خیابانی آنها برای ضربه به مردم ایران انجام شد تا بلکه به خیال خود بتوانند ملت ایران را متوقف کنند.»
محمدصالح جوکار، نماینده یزد در مجلس هم معتقد است: «درد آنها این است که امروز نظام جمهوری اسلامی و نیروهای مسلح ما از جمله سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در اوج قدرت قرار دارند و این‌ها هیچ غلطی نمی‌توانند بکنند برای همین هم دائم به دنبال تهدید هستند.»
اما ناصر ایمانی، فعال سیاسی اصولگرا در گفت و گو با خبرآنلاین می گوید: «صرفا به دلیل نوعی اظهار روابط خصمانه با ایران سپاه را تحریم می‌کنند و این ارزش عملیاتی ندارد؛ یعنی مثلا از فردای آن روز اتفاق خاصی برای سپاه نمی‌افتد و این فقط به نوعی ژست گرفتن سیاسی و برای تحت فشار گذاشتن جمهوری اسلامی است. تردیدی نیست که طی سال‌های گذشته کشورهای غربی آسیب‌های جدی از سپاه دیده‌اند، اگر چه مستقیما هیچ درگیری نبوده ولی واقعیت این است که آنها می‌خواستند کنترل منطقه را به دست گیرند اما نیرویی که در مقابل آنها ایستاد و نگذاشت آنها به اهداف خودشان برسند سپاه پاسداران بود و اینها واقعا از سپاه عصبانی هستند و در این موضوع تردیدی نیست و بهانه‌شان هم همین اعتراضات ۳ الی ۴ ماه گذشته بود در حالی که این اعراضات هیچ ارتباطی با سپاه نداشت یعنی سپاه واقعا ورود مستقیم به این صحنه به شکل رسمی نداشت.»
عباس عبدی هم در اعتماد نوشت: «اگر قرار بر اعلام تروریست بودن آن باشد، باید پیش‌تر انجام می‌شد، نه الان و اگر حالا چنین کرده‌اند، نشان می‌دهد که مساله مربوط به چیز دیگری است. آن چیز هم تغییر مهمی است که در ایران رخ داده و اتفاقا در حوزه سیاست داخلی است. دولت جدید که محصول مشارکت پایین است، نقطه عطف این فرآیند بود، البته این روند پیش‌تر و از ۱۳۹۸ شروع شده بود. اعتراضات ماه‌های اخیر هم در واقع واکنشی است به همین پدیده که نوعی ناامیدی را نزد جوانان و مردم دامن زد، در حالی که هر گاه انتخابات با مشارکت بالا انجام شده است، کشورهای دیگر به ناچار ملاحظه رفتار خود را با ایران کرده‌اند.
نمونه روشن آن انتخابات سال ۱۳۷۶ است که کل معادلات مواجهه با ایران را تغییر داد. بنابراین افول از انتخابات با مشارکت حدود ۷۰ درصدی به انتخابات زیر ۵۰ درصدی، نقطه عطف در سیاست داخلی بود که قدرت سیاست خارجی کشور را دچار اختلال کرد و اعتراضات اخیر نیز ضربه دیگری به این قدرت ملی منبعث از سیاست داخلی بود.
انتخابات سال ۱۳۹۲ و ۱۳۹۶ بسیار مهم بودند، هر چند انتخابات ۱۳۹۶ به این علت که پاسخ مناسبی از درون ساختار نگرفت به سرعت به اعتراضات ۱۳۹۶ و سپس ۱۳۹۸ منجر شد و آثار مثبت آن نابود شد و اتفاقا شاید یکی از علت‌های ترور سردار سلیمانی نیز همین برداشت امریکا بود که آثار انتخابات سال ۱۳۹۶ از میان رفته است. بنا بر این معتقدم، اگرچه ضوابط و قواعد سیاست خارجی به عنوان یک دانش و علم، مورد نیاز ما و حکومت است ولی نباید از مساله سیاست داخلی غفلت کرد. حدی از پایداری و استحکام و مشارکت عمومی برای سیاست داخلی امری ضروری است. سیاست خارجی از معبر سیاست داخلی عبور می‌کند. نقد سیاست خارجی ایران خوب و لازم است، ولی بدون توجه به عنصر اصلی قدرت کشور که کیفیت سیاست داخلی است، نارسا و ناکارآمد است.»
در نهایت باید گفت این اقدام اتحادیه اروپا چه از روی استیصال باشد چه از روی فریب و رقابت و چه به قصد سوء استفاده از بحران داخل کشور، اکنون شاهد نوعی اجماع جهانی علیه کشورمان هستیم و به نظر می رسد رفته رفته شرایط برای کشورمان سخت‌تر می‌شود پس چه بهتر که با دنیا مدارا کنیم و سیاست جذب حداکثری را سرلوحه قرار دهیم.

نویسنده: نسیبه پیرایش