آنچه زلنسکی به ما آموخت

*محمدحسین روانبخش
این‌که سیاست‌مداران چشم دیدن همدیگر را ندارند و احترامی برای هم قائل نیستند، امر غریبی نیست. ماکیاولی قرن‌ها پیش فاش کرد که سیاست عرصه‌ی اخلاق نیست و آن‌که اخلاقی رفتار می‌کند شکست خورده است. اما سیاست‌مداران بی‌اخلاق دو دسته‌اند: عموما دورو و ریاکارند هستند، ظاهر و باطنی متفاوت دارند، و به قول فروغ «همچنان که تو را می‌بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند»، و دسته‌ی دوم که در اقلیت هستند آن‌قدر وقیحند که برای حفظ ظاهر ارزشی قائل نیستند.
شاید از شانس ماست که از چندتایی هاله و تانک داریم که باعث شده‌اند دونالد ترامپ برای‌مان چندان ناخوشایند به نظر نرسد! اما آنچه مهم‌تر از قضاوت اخلاقی‌مان درباره‌ی ترامپ است، این است که او در حال طراحی چارچوبی متفاوت برای دنیاست و به نظر می‌رسد از جمله کشورهایی که از آن بسیار متاثر خواهند شد، ایران است.
نحوه‌ی معامله‌ی ترامپ با زلنسکی نشان می‌دهد که در این شرایط تازه، منافع اقتصادی برای او بسیار بیشتر از پرستیژ ابرقدرتی اهمیت دارد. او حاضر است مهمان ِ متحد خود را تحقیر کند و در مقابل دوربین‌ها به قدرت پوتین اعتراف کند تا به خواسته‌های خود برسد؛ اما بخش مهم‌تر داستان ایستادگی زلنسکی در مقابل او بود. اگرچه رئیس‌جمهور اوکراین در این دیدار دست پایین را داشت اما نحوه‌ی مواجهه او با دولتمردان جدید آمریکا اولین تلنگر را به ترامپ زد تا بفهمد دنیا آن‌قدرها هم که او تصور می‌کند در مقابل طراحی ترامپ دست و پا بسته و گوش بفرمان نیست.
از طرف دیگر این رفتار زلنسکی هم بخشی از افکار عمومی دنیا را بیش از پیش به مظلومیت او و کشورش متوجه کرد، و هم فضایی روشن‌تر برای اتحادیه‌ی اروپا ترسیم کرد که می‌تواند به نفع اوکراین باشد. او نشان داد که حتی در بدترین زمان و نامطلوب‌ترین شرایط هم می‌توان از مذاکره سود برد. اگر او به مذاکره نمی‌رفت نه تنها این فرصت را از دست می‌داد، بلکه فرصتی ویژه به پوتین و ترامپ تقدیم می‌کرد.
می‌دانم که الان عده‌ای در حال تنظیم تحلیلی هستند مبنی بر این‌که رئیس‌جمهور دلقک اوکراین در قمار مذاکره با ترامپ خرد شد؛ اما واقعیت با این حرف‌ها عوض نمی‌شود. ما به دلیل همان تاثیرپذیری باید با واقع‌بینی به ماجرای زلنسکی و ترامپ دقت کنیم، و بیاموزیم که در هر شرایطی می‌توان از مذاکره بهره برد، به شرط آن‌که با خودمان و مردم خودمان روراست باشیم و از شفافیت نترسیم.
*احمد زیدآبادی
سوای جر و بحث تند و تیز و بی‌سابقه‌ای که بین رهبران آمریکا و اوکراین در مقابل دوربین‌های فیلم‌برداری در کاخ‌سفید صورت گرفت، پرسش اصلی این است که اختلاف اصلی دو طرف دقیقاً بر سر چیست؟
ترامپ و تیمش بر این باورند که جنگ اوکراین به بن‌بست رسیده و به ناچار باید راهی به سمت صلح باز شود، هر چند که این موضوع به پرداخت هزینه‌ای دردناک از طرف کیف بیانجامد. آنها ادامه جنگ به قصد شکست و تحقیر نهایی پوتین را به احتمال وقوع جنگ جهانی سوم ربط می‌دهند و به همین جهت، خواهان آتش‌بس و سپس مذاکره برای دستیابی به پیمان صلح هستند. ولودیمیر زلنسکی اما از عینک دیگری به ماجرا می‌نگرد. از نگاه او پوتین موجودی بی‌نهایت جاه‌طلب و غیرقابل اعتماد و در رؤیای تسلط بر سرتاسر اروپاست که اگر امروز در مرزهای بین‌المللی اوکراین متوقف نشود، فردا باید در دل اروپا با آن جنگید. از این رو، او خود را در صف مقدم دفاع از دنیای آزاددر برابر استبداد روسی می‌بیند. در واقع ماهیت دعوا بر سر این اختلاف است و داوری بین آنها بستگی به دیدگاه داور به این موضوع دارد.