آغاز جنگ و پایان دیپلماسی
روز جمعه با تجاوز رژیم غاصب صهیونیستی به خاک مقدس کشورمان که منجر به شهادت تعدادی از فرماندهان ارشد نظامی و دانشمندان هسته‌ای و مردم عادی شد، اگرچه روز تلخ و پرتنشی را برای ما ایرانیان رقم زد اما با پاسخ قاطع و گسترده نظامی کشورمان تحت عنوان عملیات وعده صادق ۳ بخشی از این تلخی گرفته شد.
نسیبه پیرایش
روز جمعه با تجاوز رژیم غاصب صهیونیستی به خاک مقدس کشورمان که منجر به شهادت تعدادی از فرماندهان ارشد نظامی و دانشمندان هسته‌ای و مردم عادی شد، اگرچه روز تلخ و پرتنشی را برای ما ایرانیان رقم زد اما با پاسخ قاطع و گسترده نظامی کشورمان تحت عنوان عملیات وعده صادق ۳ بخشی از این تلخی گرفته شد.
این تجاوز قطعا با چراغ سبز آمریکا صورت گرفته و ترامپ به تصور اینکه با فشار و ارعاب می تواند ایران را وادار به دادن امتیاز در مذاکرات غیرمستقیم نماید، مشوق رژیم صهیونیستی بوده است. در این میان صدور قطعنامه شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی که با حمایت کشورهای انگلیس، آلمان و فرانسه و رویکرد سیاسی مدیرکل آژانس همراه بود، زمینه تهاجم رژیم صهیونیستی را به ایران فراهم کرد. سکوت جانبدارانه رافائل گروسی بعد از تهاجم اسرائیل به مراکز هسته ای ایران نیز رضایت وی نسبت به اقدام غیرقانونی اسرائیل را تائید می کند.
در این میان اما سوال اساسی این است که آیا جایی برای مذاکره باقی مانده است؟ هر چند استیو ویتکاف، فرستاده کاخ سفید در امور خاورمیانه، گفته همچنان می‌خواهد روز یکشنبه برای دور ششم مذاکرات هسته‌ای با عباس عراقچی، وزیر امور خارجه ایران، دیدار کند. اما ایرانی‌ها اعلام کردند که قرار نیست در این مذاکرات شرکت کنند. سخنگوی وزارت خارجه ایران مذاکرات را پس از حملات اسرائیل «بی‌معنی» خوانده و گفته ادامه آن “ارزش ندارد”.
دیپلمات ارشد ایرانی در جلسه شورای امنیت نیز تأکید کرده که حمله اسرائیل «اعلام جنگ» محسوب می‌شود و آمریکا در آن نقش داشته است.
اما محمدعلی بهمنی قاجار در این باره نوشته: «هنگامی که روسیه و انگلیس در قرن نوزدهم حملات ناجوانمردانه و تجاوزکارانه خود را علیه ایران انجام می‌دادند، نخبگان و دبیران ایرانی ناامید نشدند آنان در کنار نظامیان رشید ایران، به قول خودشان با «زور میرزایی» از استقلال و تمامیت ارضی ایران دفاع کردند.
زور میرزایی یعنی توان مبتنی بر اندیشه و علم و قلم و بیان و… امروز بر دیپلمات‌های ایرانی است که در کنار نیروهای مسلح ایران با زور میرزایی از ایران پاسداری نمایند. ایران بی‌تردید حق دفاع مشروع و بلکه تکلیف به دفاع مشروع در برابر تجاوز جنایتکارانه اسرائیل را دارد و نیروهای مسلح بر اساس برآورد خود به این تکلیف عمل خواهند کرد، اما چنین حق و تکلیفی نافی ضرورت دیپلماسی نیست و نباید در هیچ حالتی دیپلماسی تعطیل گردد. ترک دیپلماسی، افتادن در دام و تله جنایتکار تحت تعقیبی است که جهان او را به عنوان یک مرتکب جنایت علیه بشریت می‌شناسد. دیپلماسی فقط برای زمان صلح نیست بلکه در میانه جنگ است که دیپلمات‌های ما می‌توانند در کنار نظامیان مانع از حمله به کشور گردند. اگر نظامی باید از کشور با تانک و توپ و هواپیما و موشک و ضدهوایی دفاع کند، دیپلمات هم به قول قدما بایستی با زور میرزایی از ایران دفاع نماید و در این راستا باید با قدرت در صحنه دیپلماسی حاضر گردد. امروز زمان تأسی به قائم‌مقام فراهانی است که با زور میرزایی از ایران دفاع می‌کرد و می‌گفت با نام و ننگ در برابر تجاوز به ایران ایستادگی خواهم کرد.
نتانیاهو جنایتکار در سودای این است که مذاکرات ایران و آمریکا را قطع کرده و دور ششم مذاکرات را منتفی نماید و متعاقبا ایران را در جهان در مقابل اروپایی‌ها و سایر کشورها منزوی سازد، دیپلمات‌های ما باید این خواب آشفته نتانیاهو را باطل سازند.»
صادق ملکی هم در یادداشتی می‌نویسد: «به نظر می رسد می توان در عین پاسخ همتراز به تل آویو، به گونه ای جنگ را مدیریت کرد که در عین این که کشور کمتر آسیب ببیند، بتواند از این جدی ترین چالش تاریخ معاصر ایران، عزتمندانه عبور کند. اگر چه اسرائیل و آمریکا متحد راهبردی یکدیگر هستند، اما نباید نبرد فعلی را به جنگ ایران با آمریکا و….. تبدیل کرد.»
در نهایت باید گفت اگرچه داغ فرماندهان رشید نظامی و دانشمندان پرافتخار هسته ای و همچنین مردم غیرنظامی بسیار سنگین است اما قطعا اقدام رژیم صهیونیستی برای گسترش دامنه جنگ به خارج از مرزهای اراضی اشغالی که همراه با نقض قوانین متعدد بین المللی بوده می‌تواند در مسیر احقاق حق کشورمان در مجامع بین المللی مورد استفاده قرار گیرد و در کنار مجازات سخت و کوبنده رژیم صهیونیستی چرخه سوخت انرژی هسته ای ایران کماکان بچرخد.
نظرات و تجربیات شما
