آرزو

سعیده پیرایش
همیشه دلم می خواست این کار را یاد بگیرم. پول کمی داشتم که می توانستم فقط قسمتی از شهریه کلاس ها را بپردازم. ولی خب من مشغول به کار بودم و می توانستم کمی از حقوقم را برای خودم صرف کنم. البته مخارجم خیلی زیاد بود و نمی شد زیاد ریسک کرد.
رفتم و با مربی صحبت کردم که شهریه را قسط بندی کند با خنده جوابم را داد و گفت به هر طریق که توانش را دارم پرداخت کنم. انگار دنیا را به من داده اند. فورا ثبت نام کردم و پیش پرداخت را واریز کردم که دیگر نخواهم پا پس بکشم.
وقت به خانه آمدم و اطلاع دادم همه با هم کاملا متحد گفتند که اشتباه کرده ام. این کاری نیست که بتوان پول خوبی از آن درآورد مخصوصا در سالهای اول آموزش و باید مدت زیادی در این کار عرق بریزم تا حرفه ای شوم و مردم به کارم اعتماد بکنند و بتوانم به درآمد از این راه برسم و این که در شرایط فعلی ام تحمل این هزینه برایم سخت است. کار تا اینجا پیش رفت که پیشنهاد دادند که بروم پول را پس بگیرم و ثبت نام را لغو کنم.
من که حسابی توی ذوقم خورده بود گفتم چون شهریه را باید قسطی بپردازم می توانم تا هر وقت که شرایط مساعد بود به کلاس بروم و بعد آن را رها کنم. این حرفم مورد قبول واقع شد.
کلاس ها را با شور واشتیاق سپری کردم همه تکالیف را انجام می دادم و تبدیل شده بودم به بهترین شاگرد کلاس. در امتحانات هم به راحتی با بیشترین نمره قبول شدم ولی انگار این آخر راه بود. تمام آن شور و اشتیاق به یک باره از بین رفت.
هر موقع دست به کار می بردم با خود می گفتم من نمی توانم برای خودم کسب و کاری راه بیندازم و بهتر است به کار سابقم بچسبم و این گونه آن شور و اشتیاق مرد.
و حالا تمام کسانی که ابتدا با شروع کارم مخالف بودند سعی می کردند که من را به سمت پیشرفت هل بدهند…