آخرین روز زندگی

سعیده پیرایش
دیروز نامه ای به دستم رسید. فقط یک جمله در وسط صفحه نوشته شده بود: «فردا آخرین روز زندگی توست»
آن را همان موقع مچاله کردم و دور انداختم بعد به کارهای روزمره ام رسیدم.
ولی یک چیز در پس ذهنم وول می خورد.
به طور وسواسی ای خانه را تمیز کردم. حتی بعد از مرگ هم حرف شنیدن در مورد سلیقه ام را دوست نداشتم.
چند کار جزئی در بیرون از خانه داشتم. آنها را انجام دادم و در این حین وقتی از نزدیک یک مغازه می گذشتم عروسکی نظرم را جلب کرد. آن را برای فرزندم خریدم. حتما از داشتنش خوشحال می شد.
خرید های دیگر خانه را هم انجام دادم مبادا در خانه کم و کسری باشد.
بعد برگشتم. چند وقت بود که می خواستم چند لباس را تعمیر کنم. بلافاصله شروع کردم وقتی این کار هم تمام شد نهار پختم و برای خودم چایی ریختم. دیگر چه کارهایی مانده بود….چای به دست به اتاق فرزندم رفتم عروسک را آنجا گذاشتم و بعد گریه کردم.
ترسم از مرگ نبود. تمام مدت به این فکر می کردم که بعد از مرگم فرزندم چه خواهد شد. او را به چه کسی بسپارم که مانند خودم باشد. حتما خیلی غصه خواهد خورد. چطور جلوی غصه خوردنش را بگیرم. وقتی بمیرم حتما خیلی تنها خواهد شد.
وقتی از مدرسه آمد با او مهربان تر بودم. چرا در حالت عادی اینطور نبودم؟ و همسرم …
دلم گرفته بود. ولی دیروز تمام شد و امروز تمام مدت منتظر مرگ بودم. شب وقتی با هم شام می خوردیم فکر می کردم اگر بخوابم و بیدار نشوم چه؟ آنها از دیدنم می ترسند. ولی بعد به این فکر کردم چرا حتی یک لحظه هم از فکر کردن به احساس آنها دست بر نداشتم و به خودم فکر نکردم. آیا در ذهن من آنها مهمتر از خودم هستند؟